قوانین موجود سرمایهگذاران را سردرگم میکند
سهم ناچیز ایران از جذب سرمایه در جهان
گروه تجارت|
براساس گزارش آنکتاد که در سال2015 منتشر شد، رقم کل سرمایهگذاری مستقیم خارجی در جهان در سال2014 با کاهش 16درصدی نسبت به سال قبل از آن به 1.23تریلیون دلار رسید. باوجود افت 28درصدی سرمایهگذاری مستقیم خارجی در کشورهای توسعهیافته، کشورهای در حال توسعه توانستهاند در سال میلادی گذشته 2درصد بیشتر از سال2013 سرمایهگذاری خارجی جذب کنند. میزان جذب سرمایهگذاری خارجی در کشورهای توسعه یافته که طی سال2013 بالغ بر 693میلیارد دلار بوده در سال2014 با کاهش 28درصدی به 499میلیارد دلار رسیده است. اما کشورهای در حال توسعه در سال2014 رقمی بالغ بر 681میلیارد دلار سرمایهگذاری مستقیم خارجی جذب کردهاند که 2درصد از رقم 667میلیارد دلاری سال قبل از آن بیشتر بوده است. در این میان متوسط جذب سرمایهگذاریهای خارجی در کشورهای قاره آسیا، قابل تامل است. چین با جذب 129میلیارد دلار سرمایهگذاری خارجی در رتبه نخست جهان از این نظر قرار گرفته است. هنگکنگ با جذب 103میلیارد دلار سرمایهگذاری خارجی در جایگاه دوم و سایر کشورها مانند سنگاپور، استرالیا و هند در ردههای بعدی قرار دارند.
عربستان نیز بیش از 10میلیارد دلار سرمایه خارجی جذب کرده است و ترکیه و قطر بین 5تا 9/9میلیارد دلار، امارات، عمان، عراق، اردن و سوریه بین یک تا 9/4میلیارد دلار و بحرین، فلسطین، کویت و یمن نیز کمتر از یک میلیارد دلار به عنوان میزبان سرمایههای خارجی معرفی شدهاند. اما ایران در میان کشورهای دنیا چه جایگاهی را به خود اختصاص داده و به عنوان یک کشور در حال توسعه تا چه میزان در جذب سرمایههای خارجی موفق بوده است. بر اساس آمار موجود در سال2014 ایران تنها توانسته است بیش از 2میلیارد دلار سرمایهگذاری مستقیم خارجی جذب کند و در یک برآورد کلی، سهم ایران از کل سرمایهگذاری خارجی جهان در این سال تنها 0.17درصد بوده است که این رقم باتوجه به ظرفیتهای بالای اقتصاد ایران و رتبه18 ایران در میان بزرگترین اقتصادهای جهان رقم ناچیزی است.
آینده روشن اقتصادی با ورود سرمایهگذار خارجی
این اعداد و ارقام درحالی منتشر میشود که به نظر میرسد باتوجه به رفت و آمدهای هیاتهای تجاری و اقتصادی به ایران در دوران پسابرجام، زمینه برای ارتقای جایگاه ایران در جذب سرمایهگذاری فراهم شده است. ازسوی دیگر به گفته فعالان اقتصادی، سرمایهگذاران خارجی به دلایل متعددی، همچنان برای سرمایهگذاری در ایران بر سر دوراهی قرار گرفته اند؛ از یک طرف با علم به اینکه ایران کشور غنی و سرشار از منابع مورد استفاده است، تمایل زیادی به سرمایهگذاری دارند، اما از طرف دیگر مقررات تجاری ایران و قوانین دست و پاگیر و نبود امنیت سرمایه در کشور، شرکتهای خارجی را برای ورود به ایران مردد کرده است. به هر حال، همه اقتصاددانان و صاحبنظران درخصوص آینده اقتصادی ایران بر این نکته اتفاق نظر دارند که تا سرمایهگذار خارجی به ایران نیاید و در اقتصاد ایران ورود پیدا نکند، نمیتوان آیندهیی روشن برای این رفت و آمدها متصور بود. اگرچه منصور معظمی، معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت معتقد است که باید سرمایههای رفته از کشور را دوباره بازگرداند و اولویتهای سرمایهگذاری ایران را اعلام کرد تا این
سرمایههای خارجی، بیراهه را در پیش نگیرند، اما سالهاست که بایدها و نبایدهای زیادی در کشور مطرح میشود که هیچ کدام تاکنون، آنطور که باید و شاید اجرایی نشدهاند.
پیششرطهای سرمایهگذاری
منصور معظمی که ریاست جدید سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران (ایدرو) به عهده دارد، درمورد پیششرطهای سرمایهگذاری خارجی در ایران بااشاره به چند نکته میگوید: بسته بودن و ساختار دولتی اقتصاد ایران، مداخله دولت در اقتصاد، فقدان ثبات و امنیت سرمایه و بطور کلی نبود آزادی در اقتصاد موجب شد است که طی سالهای گذشته سرمایههای زیادی از کشور خارج شود؛ از این رو حال که سرمایهگذاران خارجی تمایل به ورود به اقتصاد ایران دارند، باید شرایط مناسب برای جذب سرمایه در کشور فراهم شود. به گفته این مقام مسوول، برقراری امنیت سیاسی و اقتصادی، مبارزه با فسادهای اداری و مالی، اجرای سیاستهای آزادسازی و خصوصیسازی بهصورت برنامهریزیشده و تدریجی، ایجاد زیرساختهای فیزیکی مانند نظام ارتباطی، راه، بندر و فرودگاه و برقراری روابط دیپلماتیک قوی در عرصه جهانی بیش از پیش ضرورت دارد. معظمی در گفتوگو با «تعادل»، با برشمردن پیش شرطهای لازم در این حوزه میافزاید: عضویت در مجامع بینالمللی، انعقاد پیمانهای چندجانبه سرمایهگذاری، کاهش تعرفه مواد اولیه، واسطهیی و سرمایهیی مورد نیاز
سرمایهگذاران خارجی، راهاندازی نظام اطلاعرسانی و نظارتی در سطح وسیع و دادن آزادی عمل به بورس برای پذیرش سرمایههای خارجی بهعنوان زمینهها و پیششرطهای لازم جذب سرمایهگذاریهای خارجی باید مورد توجه قرار گیرد.
لزوم تغییر مدل همکاری دولت
اما در این میان بیتردید شناسایی و اعلام اولویتهای سرمایهگذاری خارجی نیز بسیار حائزاهمیت است. بنابراین دولت باید مدل همکاری مطلوب و نحوه جذب منابع، ضوابط جذب، همسوسازی مقررات برای تسهیل جذب سرمایهگذاری و نظارت تخصصی بر تعهدات سرمایهگذاری خارجی را بهعنوان چهار وظیفه اصلی در دستور کار قرار دهد. معظمی با تایید این موضوع وظیفه دولت را در این زمینه برنامهریزی مشخص برای ایجاد شرکتهای بزرگ رقابتی با هدف توانمندسازی بنگاههای داخلی عنوان میکند و این اقدام را مولفه مهمی در جذب سرمایههای خارجی، میداند. حال این سوال مطرح میشود که اگر سرمایهگذاریها پایدار نباشد، بیشک نمیتواند موجبات رشد اقتصادی و حرکت جهشی اقتصاد ایران را طی سالهای فراهم کند، بنابراین برای شکلگیری یک سرمایهگذاری پایدار الزاماتی باید درنظر گرفته شود. معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت در این خصوص معتقد است که رسیدن به امنیت اقتصادی، هدف بزرگی است که همه دولتها در پی آن هستند. در واقع امنیت اقتصادی یعنی فراهم آوردن یک فضای حقوقی، اجتماعی و سیاسی که در چارچوب آن طرحهای سرمایهگذاری بهویژه
سرمایهگذاری خارجی بتواند از آغاز اجرا تا مرحله بهرهبرداری و از بهرهبرداری تا پایان کار، بدون اخلال و آشفتگیهای بیرونی عمل کند. وی با اشاره به اینکه در برنامههای پنج ساله اول تا چهارم توسعه، اقدامات انگیزشی و حمایتی متعددی از جمله پرداخت تسهیلات با نرخهای ترجیحی، واگذاری نهادهای تولیدی ارزانقیمت و معافیتهای مالیاتی انجام شده است، میافزاید: هر تولیدی در اقتصاد، مستلزم سرمایهگذاری و به دنبال آن تامین امنیت سرمایه از بدو سرمایهگذاری تا انتهای فعالیت است.
وجود موانع متعدد برسر راه تولید
درحالی که رییس سازمان ایدرو به الزامات سرمایهگذاری خارجی اشاره میکند، شواهد نشان میدهد که با وجود برنامهریزیهای متعدد، همچنان در عمل، با انتظارات فاصله زیادی داشته و داریم. معظمی علت این فاصله را وجود موانع متعدد بر سر راه تولید و سرمایهگذاری میداند و بر این باور است که تنظیم نبودن سیاستهای مالی، پولی، ارزی، هدفمند نبودن سیاستهای حمایتی و تشکیل حساب ذخیره ارزی مولد، عدم تشکیل نهادهای حامی سرمایهگذاری خطرپذیر، عدم اصلاح قانون مالیاتهای مستقیم و چگونگی برقراری و وصول عوارض از دلایل عمده پدید آمدن این موانع است. به گفته وی تدوین مشوقهای مقرراتی شامل تسهیل ورود سرمایهگذاران به کشور و فراهمکردن شرایط محیطی، ارائه مشوقهای مالی به مفهوم دسترسی به تسهیلات، وامها و اعتبارات، ارائه مشوقهای مالیاتی شامل کاهش نرخ مالیات بنگاهها از جمله نرخ مالیات بر درآمد، ارائه معافیتها و امتیازات مالیاتی و مشوقهای گمرکی شامل واردات تجهیزات، صادرات و از همه مهمتر اجماع کلی بزرگان روی موضوع سرمایهگذاری و ضرورت جذب آن از الزامات مهمی است که برای جذب سرمایهگذاریهای
خارجی پایدار باید مورد توجه قرار گیرد.
معضلات محیط کسبوکار
اما آرزوی فرارسیدن دوران پسابرجام برای فعالان اقتصادی کشور که سالها با تحریمها دست و پنجه نرم کرده بودند، کمی دور از انتظار بود و کارشناسان همواره عدم دستیابی به موفقیت دراقتصاد کشور را ماحصل تحریمها میدانستند. البته تاثیر سوء تحریمها بر صنعت، تولید واقتصاد کشور موضوعی انکارناپذیر است، اما اکنون که دوران پسابرجام نیز فرا رسیده است، همچنان تغییری در بخشهای اقتصادی کشور دیده نمیشود. در واقع باید گفت قوانین و مقررات کشور در دوره پس از برجام تغییری نکرده است و چه بسا تغییر پذیر هم نباشد. اما به هر حال فرصت برجام بهتنهایی میتواند زمینهساز جذب سرمایهگذاری موفق در اقتصاد ایران باشد. به بیان دیگر با اجرای برجام و امکان استقرار فضای جدیدی از تعامل با کشورهای صاحب سرمایه و تکنولوژی، همگان منتظر بیداری اقتصاد ایران و جهش آن هستند. معظمی اما و اگرهای مختلفی را در این زمینه مطرح میکند و توضیح میدهد: موضوع سرمایهگذاری خارجی علاوه بر مواجه شدن با مشکلات حقوقی و قانونی یک کشور با موانع بسیار دیگری که از معضلات محیط کسبوکار و حاکم بر اقتصاد داخلی یک کشور
هستند، روبهروست که بهطور طبیعی قبل از ورود سرمایهگذار و سرمایه، این موانع باید برطرف شود. این امر باعث میشود که سرمایهگذار خارجی پیش از هرچیز نسبت به شرایط اقتصادی و مالی کشور هدف آسودهخاطر باشد و همین موضوع وی را به سرمایهگذاری تشویق و ترغیب میکند. اما جدای از نتیجه برجام، باید دید ایران با توجه به قوانین و مقررات موجود، آمادگی جذب سرمایهگذاری خارجی را دارد؟ چرا که هنوز هیچکدام از قوانین در کشور ما تغییری نکرده است و وضعیت مقررات اقتصادی ما در مسیر سابق حرکت میکند. معاون وزیر صنعت در پاسخ به این سوال معتقد است که تصویب قانون تشویق و حمایت از سرمایهگذار خارجی که در سال1381 به تصویب رسیده است، یکی از مناسبترین قوانین برای جذب سرمایهگذاری خارجی است. چراکه اصلیترین نقطه قوت این قانون نقشه راه بودن آن و کانالیزهکردن روابط سرمایهگذار برای ورود به کشور همچنین تعریف مسیر مشخصی تحت عنوان سازمان سرمایهگذاری و کمکهای اقتصادی و فنی است.
به گفته معظمی، با ورود سرمایهگذار به هر کشور و ورود به حاکمیت کشوری دیگر، وی در معرض مجموعهیی از قوانین مختلف از جمله قوانین مدنی آن کشور، قوانین کار، قوانین تجارت، مجموعه قوانین و مقررات بیمه، مالیات و مقررات گمرکی قرار میگیرد. در چنین شرایطی طبیعی است که سرمایهگذار بهدنبال امنیت سرمایه خویش است، بنابراین مجموعه قوانین و مقررات کشور سرمایهپذیر میتواند بر تصمیمگیری سرمایهگذار تاثیر بگذارد. وی به قوانین دست و پاگیر کسب و کار نیز اشارهیی کرده و آن را یکی از مهمترین عوامل ناکارآمدی و ناامنی سرمایهگذاری در کشور میداند و بر این باور است که قانون کار باید بر مبنای همسویی منافع کارگر و کارفرما و نه در جهت تضاد منافع آنها تنظیم شود. چرا که سرمایهگذاری برای ایجاد هر نوع شرکت یا صنعت، نیازمند قوانین ساده کارگری براساس عرضه و تقاضاست. معاون وزیر صنعت با بیان اینکه قوانین بیمهیی و تامین اجتماعی نیز بهعنوان یکی دیگر از موانع موجود بر سر راه جذب سرمایهگذار در کشور است میگوید: درواقع نظام بیمهیی و تامین اجتماعی کشور باید به نحوی طراحی شوند که بتوانند خدماتی متناسب با
وجوهی که از سرمایهگذار دریافت میکنند ارائه دهند.
ضرورت شفافسازی قوانین مالیاتی
در کنار موارد ذکر شده، معظمی به قوانین مالیاتی نیز اشاره کرده و میافزاید: این قوانین نیز باید شفاف و ساده و میزان مالیات هم منصفانه شود. اصلاح قوانین باید بهگونهیی باشد که تعارض قوانین رخ ندهد و سرمایهگذار دچار سردرگمی نشود. بنابراین چارچوب سیاستی که مشتمل بر قوانین، مقررات، چارچوبها و ضوابط است اگر پیچیده و بروکراتیک باشد، به عنوان عامل فرصتسوز عمل کرده و فرصتها را به تهدید تبدیل میکند. پس برجام میتواند فرصتی برای حذف قوانین و مقررات دست و پاگیر و فراهم کردن مشارکت با صاحبان سرمایه و تکنولوژی باشد. وجود یک بخش خصوصی قدرتمند و ایمن که بتواند با سرمایهگذاران خارجی پیوند خورده و فعالیت مشترک داشته باشند، همان عاملی است که کشورهای موفق در این حوزه را به جایگاه کنونی رسانده است. معظمی با تایید این حرف دولتی بودن اقتصاد و شیوههای غلط واگذاری شرکتهای دولتی به شبهدولتیها، را معضل کنونی کشور میداند که موجب شده تاکنون نتوانیم بخش خصوصی قوی و توانمند پرورش بدهیم. به گفته وی باید مدیران در کلاس جهانی برای حضور و مدیریت بنگاههای بزرگ بخش خصوصی آموزش ببینند تا بتوانند در دیپلماسی صنعتی و جذب منابع مالی شرکتهای همتراز، نقشآفرینی کنند. از سوی دیگر به دلیل عدم شناخت و اعتماد به بخش خصوصی، اکثر شرکتهای سرمایهگذار خارجی بهدنبال مشارکت با بخشهای نیمهدولتی یا وابسته به دولت هستند تا از آن طریق از امنیت سرمایه و تضامین لازم بهرهمند شوند. به نظر میرسد که گفتههای معظمی با سیاستهای دولت در زمینه تقویت بخش خصوصی و کوچکسازی دولت اندکی مغایرت داشته باشد چرا که تمایل خارجیها به مشارک با بخشهای نیمه دولتی باعث میشود که بار اصلی جذب سرمایه خارجی بر دوش دولت قرار بگیرد. از این رو لازم است تا قوای حاکمیتی بسترهایی را برای شراکت پایدار و برد- برد سرمایهگذاران خارجی با طرفهای ایرانی فعال در بخش خصوصی واقعی اقتصاد ایران فراهم کند. معاون وزیر صنعت در توضیح این موضوع میگوید: دولت باید به مولفههای متعدد در این مورد توجه کند. ضوابط و مقررات شفاف اقتصادی و تجاری و حقوقی و عوامل و مقررات بازرگانی و بانکی و گمرکی و بیمه و کار و همچنین مقررات حوزههای فعالیتی برای سرمایهگذار خارجی در زمینههای نفت و گاز و پتروشیمی و صنعت و معدن و کشاورزی و غیره همگی با رعایت استانداردهای بینالمللی باید سبب اطمینان خاطر و امنیت مالی و فکری برای سرمایهگذار خارجی در بازگشت سرمایه و سود حاصل از آن در سرمایهگذاری شود. وی لازمه این امنیت پایدار را ثبات همهجانبه و سلامت در ارکان نظام اقتصادی کارآمد جامعه عنوان کرده و ادامه میدهد: هرچند که مطالعات علمی مستند انجامشده حکایت از این داشته که فقدان اصول صحیح سازوکار اقتصادی و عدم ایجاد شرایط لازم برای فضای سالم کسبوکار یک کشور، از دلایل خروج سرمایه و از عوامل هجرت سرمایهگذاران و تولیدکنندگان مستعد داخلی به دیگر کشورهاست اما در بررسی موانع سرمایهگذاری خارجی در کشور لازم است که نخست به عوامل و دلایل چرایی خروج سرمایه داخلی از کشور و عدم استفاده از حداکثر ظرفیت و پتانسیل فعال سرمایهگذار داخلی توجه کنیم. وی میافزاید: بر دولت و نهادهای دخیل در امر جذب سرمایهگذاری خارجی نیز واجب است که در کنار اصلاح نظام تصمیمگیری برای جلوگیری از فرار سرمایههای داخلی به خارج به عوامل نرخ بالای سرمایه و تنظیم مقررات مطلوب توجه کنند و با ایجاد فضای رقابتی بین بخش خصوصی و دولت و دیگر نهادهای اقتصادی حاکمیتی و ایجاد ثبات اقدام شود.