یکی از چالشهای پس از اجرایی شدن برجام، موضوع برقراری ارتباط بین بانکهای داخلی با بانکهای اروپایی بوده است که هنوز بهطور کامل اتفاق نیفتاده است. در ایران برای حل این مشکل بانکها، موسسات و شرکتهای داخلی باید خودشان را به استانداردهای لازم برای معامله با طرفهای خارجی برسانند و با موسسات بینالمللی از جمله صندوق بینالمللی پول ارتباط برقرار کنند. اکثر شرکتهای غربی و شرکتهای بینالمللی به دلیل رکود اقتصادی که در دنیا وجود دارد به انجام فعالیت در ایران علاقه دارند، چرا که ایران برایشان جایی بکر برای فعالیت اقتصادی و سرمایهگذاری است.
ایران دارای منابع فراوانی از جمله نفت، گاز، مواد معدنی و... است. از طرف دیگر هم ایران با 80نفر جمعیت و دسترسی به بازار 400میلیون نفری در کشورهای اطراف میتواند یک هاب بسیار موثر برای عرضه کردن در منطقه باشد. پس از برجام شرکتهای تجاری خارجی مختلف برای بررسی و ارزیابی موقعیت ایران از جنبه تجارت و سرمایهگذاری به ایران آمدند اما هنوز تصمیم نگرفتهاند که با ایران کار کنند و نسبت به همکاری با ایران دچار تردید هستند. این تردید آنها دلایل مختلفی دارد.
شفاف نبودن و فقدان جدی امنیت سرمایهگذاری و مساله فساد اداری در ایران از مسائل مهمی است که در مسیر سرمایهگذاری در ایران مشکل ایجاد میکند. همچنین باید بپذیریم که بانکها و موسسات ما هنوز آنگونهیی که باید به استانداردهای لازم بینالمللی برای معامله کردن با طرفهای مقابل نرسیده اند؛ بنابراین نیاز داریم که سطح وضعیت بانکها و شرکت هایمان را به استانداردهای
بینالمللی برسانیم. موضوع مهم دیگر این است که بانکهای ما کفایت سرمایه ندارند و از ساز و کارهای لازم برای مبارزه با پولشویی نیز برخوردار نیستند. یکی دیگر از مسائلی که در این زمینه وجود دارد، وضعیت نامشخصی است که دولت امریکا در مورد روابط بانکهای غیر امریکایی با ایران ایجاد کرده است. وزیر امور خارجه امریکا صحبتهایی مبنی بر اینکه بانکهای دنیا میتوانند با ایران کار کنند داشته است اما این صحبتها ضمانت اجرایی ندارد، چرا که وی، وزیر امور خارجه است و نه وزیر خزانه داری. بنابراین باید از طرف ایران و دیگر کشورها به وزارت خزانه داری امریکا فشار وارد شود تا مساله همکاری بانکهای بزرگ دنیا با بانکهای ایران مشخص شود و به گونهیی نباشد که هر بانکی که بخواهد با ایران کار کند، مجبور باشد که با دولت امریکا فعالیت خود را هماهنگ کنند. برای رفع این موانع باید گامهای اساسی از سوی دولت ایران و فعالان اقتصادی برداشته شود. بانکهای اروپایی به دلیل اینکه در سالهای اخیر به دلیل همکاری با ایران جرایم سنگینی شدهاند، از این اتفاق وحشت دارند که بار دیگر برای کار با ایران جریمه شوند. ما نیاز داریم با موسسات و تشکیلاتی مثل
صندوق بینالمللی پول ارتباط برقرار کنیم تا به توانمندسازی در زمینههای مبارزه با پولشویی و ارتقای سطح استانداردهای بینالمللی داخلی کمک شود. چنین اقداماتی در اختیار خودمان است و میتوانیم آنها را به تدریج انجام دهیم و به این وسیله اعتماد بانکهای بزرگ اروپایی را به دست بیاوریم.
تا زمانی که مسائل مربوط به سرمایه بانکهای ما حل نشود، نمیتوان انتظار داشت که بانکهای بزرگ بینالمللی با بانکهایی که در مرز ورشکستگی قرار دارند کار کنند. «تسهیل محیط کسب و کار»، «آزادسازی اقتصادی»، «حذف قوانین و مقررات دولتی»، «تغییرات اساسی در زمینه مالکیتهای دولتی»، «پیادهسازی خصوصیسازی» و «پیوستن به سازمانهای بینالمللی مانند سازمان تجارت جهانی (WTO) » ازجمله دیگر ضرورتهای مهم برای همکاری بانکها و شرکتهای خارجی با بانکهای خارجی است ولی باید برای جذب بیشتر سرمایهگذار اقدامات مهمی مانند کاهش ریسک سرمایهگذاری در ایران از طریق از بین بردن تنشهای سیاست خارجی در کشور انجام گیرد.