اکنون وضع صنعت کشور مناسب نیست و برجام چندان مشکلی حل نکرده است، چراکه انتظار میرفت بانکهای خارجی بهویژه اروپاییها مراودات خود را با ایران افزایش دهند تا شاید از این طریق بتوانیم منابع ارزانقیمت برای تولید فراهم کنیم. اما بانکهای اروپایی از ترس امریکا هنوز ارتباطات تجاری خود را با بانکهای ما شروع نکردهاند و جسته و گریخته کار میکنند. یکی از بزرگترین مشکلات بخش تولیدی کشور، کمبود تسهیلات و منابع نقدی است که در داخل هم به دلیل قفل شدن منابع بانکی و از طرفی سود بالای تسهیلات عملا امکان گردش مالی وجود ندارد. از طرف دیگر، 75درصد سهم اقتصاد کشور در دست دولت است و به نوعی دولت بزرگترین مشتری بنگاههای تولیدی محسوب میشود که اکنون به دلیل کاهش درآمدهای نفتی دومینویی ایجاد شده که همه را گرفتار کرده است. دولت در عین حال از ابتدا قصد سیاست کنترل تورم را در پیش گرفت که به ناچار به سیاستهای انقباضی پولی - بانکی روی آورد و همین مساله سبب شد تا بنگاهها در بخش نقدینگی دچار مشکل شوند. به واقع، پسابرجام مشکلات اساسی بخش صنعت را حل نکرده و رکود تورمی پابرجاست؛ از طرف دیگر هم خبری از فاینانسهای خارجی و تسهیلات بدین شکل حداقل برای بخش خصوصی نیست و این باید هشداری برای دولت باشد که اگر این موج بزرگ شود، تبدیل به سونامی خواهد شد که دامن همه را خواهد گرفت. در این راستا به دولتمردان پیشنهاد میشود تا به جای آنکه روی کاغذ تسهیلات 16هزار میلیارد تومانی را برای رونق بنگاههای کوچک و زودبازده در نظر بگیرند که هنوز منابعش هم آنچنان وجود ندارد، دست به کار شده و پولهای ارزان قیمت را به صورت وامهای بلندمدت به این بنگاهها بدهند. در عین حال، افزایش سرمایه بانکها به ویژه بانکهای دولتی که تابع مقررات بانک مرکزی هم هستند، میتواند از تصمیمات دیگر دولت برای حل مشکل واحدهای تولیدی باشد، همانطور که اکنون یک میلیارد دلار خط اعتباری برای صادرات کالا به کشورهایی همچون عراق، افغانستان و آذربایجان در نظر گرفته شده تا آنها بتوانند از ما کالا بخرند. در مورد فعالیت یا ورشکستگی بنگاههای تولیدی کشور پس از برجام نیز باید گفت، طبق گزارشاتی که در کمیسیون صنایع اتاق ایران از وضعیت بنگاههای صنعتی به دست ما میرسد، 30 تا 40درصد واحدهای تولیدی در شهرکهای صنعتی کار نمیکنند و 30درصد هم با ظرفیت بسیار پایین فعال هستند که هرچه زودتر باید فکری برای این وضعیت کرد. این آمار، همگی نشان از وضعیت اسفبار تولید دارد و دولت باید برای این اوضاع هرچه زودتر چارهیی بیندیشد، زیرا نمیتوان به امید برجام ماند؛ چراکه نمایان شدن آثار واقعی برجام طولانیمدت است و باتوجه به سیاستهای درهم تنیده اروپایی- امریکایی فعلا نمیتوان به بهبود اوضاع مبادلات بانکی کشورها با ایران امیدوار بود.