در لایحه حمایت از حقوق معلولان که 16 اردیبهشت سال 83 به تصویب رسید، یکی از مهمترین موضوعات مناسبسازی ساختمانها و معابر شهرها بود که توسط همه دستگاهها باید در دستور کار قرار میگرفت اما متاسفانه با وجود اقداماتی که شهرداریها در این باره انجام دادهاند، هنوز به نقطه مطلوب نرسیدهایم. بحث مناسبسازی در سایر کشورهای جهان زمانی مطرح شد که لازم بود افراد دارای معلولیت هم به امکانات جامعه دسترسی داشته باشند. در این کشورها هم ساختمانها و تاسیسات بدون توجه به نیازهای معلولان ساخته میشد و هیچ گونه استانداردی در این باره نداشتند اما امروز دیگر در دنیا بحث مناسبسازی معابر و ساختمانها مطرح نیست چون جامعه برای تمام افراد بهطور مساوی در دسترس است، آنها امروز دیگر ساختمانها را نامناسب نمیسازند که بخواهند دوباره آن را مناسبسازی کنند. مساله مناسبسازی برای افراد دارای معلولیت در ایران هم از سال 62 مطرح شد تا در ساخت و سازها به آن توجه شود. این موضوع در قانون برنامه سوم توسعه کشور مطرح شده بود و چندین سال بعد هم در قانون جامع حمایت از حقوق معلولان هم عنوان شد. اما مساله مهمی که اکنون در جامعه با آن مواجه هستیم این است که از آن زمان تاکنون تنها حدود 35درصد از دستگاهها و نهادها، ساختمانها را برای افراد دارای معلولیت مناسبسازی کردهاند و حدود60 تا 70 درصد معابر و ساختمانها بهطور جدی نیازمند بازسازی است. بعد از زلزلهیی که شهر بم را مورد آسیب قرار داد، ساخت خانههای این شهر در دستور کار قرار گرفت اما نکته تاسفآور این است که هیچ یک از خانهها با توجه به نیازهای معلولان ساخته نشد. با وجود اینکه تمام مسائل مربوط به مناسبسازی را میدانستیم و حتی آییننامهها هم در این باره ابلاغ شده بود، ساختمانهای بازسازی شده باز هم نیازمند مناسبسازی است. در حالی که اکنون نباید هیچ ساختمانی اعم از هتل، سینما، دانشگاه، مدرسه و مرکز خریدی بدون توجه به این آییننامهها ساخته شود که دوباره بخواهیم آن را مناسبسازی کنیم و برای آنها رمپ بزنیم. چون شورای عالی معماری و شهرسازی کشور هم در سال 68 ضوابط ساخت ساختمانهایی مناسب برای معلولان را تصویب و به دستگاهها ابلاغ کرده است، اما متاسفانه جدیتی در اجرای این ضوابط از سوی نهادها وجود نداشته است.