بحث بر سر 100میلیارد دلار داراییهای آزاد شده چند وقتی است که مورد بررسی تحلیلگران و کارشناسان اقتصادی قرار گرفته است. موضوعی که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان میتواند نتایج قابل قبولی به همراه داشته باشد اما به شرط آنکه اولویتبندیهای سرمایهگذاری در اقتصاد ملی برای مصرف آن در نظر گرفته شود. این 100میلیارد دلار اگر در اولویتبندیهای کارآمد مورد استفاده قرار گیرد بدون شک به دنبال خود جهش در توسعه ملی و نوسازی زیرساختهای اقتصادی را به همراه خواهد داشت. زیرساختهایی که با سرمایهگذاریهای نوین و بهرهگیری از دانش و تکنولوژی روز جهان متحول خواهند شد و در این مسیر باید برنامهریزیهای کوتاهمدت و میانمدتی تعبیه کرد. البته طبق گفتههای سخنگوی دولت، منابعی که در خارج از کشور به عنوان ارز وجود دارد، بخشی از آن متعلق به خود دولت است، بخشی به ذخایر بانک مرکزی و بخش دیگر به صندوق توسعه ملی همچنین بخش دیگر مربوط به بانکها و شرکتهای دولتی است.
از سوی دیگر باید این موضوع را نیز در نظر داشت که با ورود به دوران پساتحریم فرصت مناسبی به وجود آمده تا بخشهای مختلف اقتصاد ایران با بهرهگیری از منابع مالی آزاد شده و تسهیل و گسترش تجارت بینالملل، راه را برای رسیدن هر چه زودتر به برنامههای توسعهیی هموارتر کنند. اکنون با توجه به وارد شدن منابع ارزی جدید به چرخه اقتصاد ایران، مدیران ارشد اقتصادی کشور باید در نظر داشته باشند که این پولها باید در بخشهای زیرساختی هزینه شود تا پایههای اقتصاد کشور از تکانههای احتمالی مانند نوسان قیمت نفت یا برخی تحولات سیاسی کمترین ضربه را ببیند. البته در این میان بحثهایی هم در مورد زمینهساز شدن این پول برای رانت شده است. بر این باورم که که آزادسازی 100میلیارد دلار پولهای ایران نمیتواند سبب به وجود آمدن رانت در کشور شود و نیز نظارت بر مدیریت کارآمد در شفاف شدن بازار تاثیرگذار خواهند بود. از سوی دیگر ایران به دلیل اینکه قابلیتهای فراوانی جهت سرمایهگذاری دارد و پولهای آزاد شده چون در بخش زیرساخت هزینه خواهد شد، نگرانکننده نیست. ایران در بخشهای صنعتی همچنین زیرساختهای تولید رقابتی نیازمند حمایتهای زیاد است.
همچنین در بخشهایی مثل حمل و نقل، توسعه کشتیرانی، کاهش قیمتهای تمام شده، تحول در سیستم توزیع و تولید و ارتقای کمی محصولات تولیدی نیازمند استفاده از ظرفیتهای مالی موجود است همچنین توسعه و نوسازی ناوگان هوایی، دریایی و زمینی میتواند بسترسازی بسیار مناسبی برای آینده اقتصاد و نیز صنعت ایران در تمام بخشها باشد و بر این اساس به نظر میرسد، سرمایهگذاری در این بخشها بسیار میتواند در توسعه اقتصادی کشور موفقیتآمیز باشد.