ذره ذره وجودشان هدیه به‌ایران

بازهم هفته دفاع مقدس شد و همه به یاد رزمندگان، دوران جنگ، توپ و خمپاره و شهرهای جنوبی افتادند. احتمالا بازهم بعضی از مسوولان به شهرهایی که از جنگ ضربه خوردند و هنوز نتوانستند سرپا بایستند. شهرهایی که هنوز دیوارهایش گلوله ها را در دل خود به یادگار دارد. بازهم به یاد رزمندگانی می‌افتیم که یادمان رفته‌بود کجا هستند و چه می‌کنند. کسانی که جان خود را در طبق اخلاص گذاشتند و قطعه‌یی از آن را فدای کشور و ناموسشان کردند. آنهایی که تاول‌های شیمیایی تن‌شان را پُر می‌کند اما صدایشان درنمی‌آید. آنهایی که آسمان شهر هنوز برایشان آبی است و همه خوبند. آنهایی تکه‌یی از وجودشان را دین کشورشان می‌دانستند حالا طلبی از کسی ندارند. بعضی‌هایشان هم در آسایشگاه اعصاب و روان بستری هستند. هنوز جنگ برایشان تمام نشده و لحظه‌لحظه عملیات‌ها و شهیدشدن دوستانشان در ذهنشان به نمایش درمی‌آید. کسی به یاد آنها هست؟ آنهایی که در این آسایشگاه ها هنوز هم ذره‌ذره آب می‌شوند و وجودشان را به ایران هدیه می‌کنند؟ اگر آنها نبودند، ایران، ناموس، زن و حیثیتی باقی مانده بود یا حالا داشتیم ناموسمان را از عراقی و آمریکایی‌ها گدایی می‌کردیم؟

مشاهده صفحات روزنامه