این روزها فرهنگ دوستی با حیوانات هم دچار شکاف طبقاتی شده است. همنشینی با شیرهای درندهیی که اهلی شدهاند، مارهای عظیمالجثه و... بین بالاشهرنشینهای پولدار مُد شده است. این هم نوعی دوستی با حیوانات، همراه با چاشنی پُز است.
بسیاری از کسانی که گربه یا سگ دارند بیشتر برای این است که پز اجتماعی داشته باشند یا کودکانشان یک همبازی داشته باشند. اینکه غذای حیوانی تامین باشد و برخی داروهایش کافی نیست. حیوانها به توجه ویژهیی نیازمندند. در کشورهای دیگر، شغل بعضی افراد پرستاری از حیوانات است. این افراد هر روز وظیفه دارند حیوانات را از محیط زندگیشان بیرون بیاورند تا آنها با جستوخیز در طبیعت، برای لحظاتی به آنچه که از داشتناش محرومند، میرسند. اما درهرصورت این، پز روشنفکری پولدارها شده است. حالا دیگر داشتن سگ، گربه، خوکچه هندی و... عادی است و پزی بهحساب نمیآید. این حیوانات را هر کسی میتواند بخرد و نگهداری کند. باید حیواناتی باشد که هم قیمت زیادی داشته باشند و هم نگهداری آن سخت باشد. اسب که داشتناش واجب است اما نگهداری حیوانات عجیبوغریبتر از اینها مد شده است. حیواناتی مانند اژدهای ریشدار (۵۰۰هزارتومان)، اژدهای آبی (۳۷۰هزارتومان)، مار بالپیتون (۴۰۰هزارتومان)، جوجهتیغی (یکمیلیون و 300هزارتومان)، تولهگرگ پنجماهه (800هزارتومان)، میمون (یکمیلیونو100هزارتومان) و...
حتی این روزها پولدارهای تهران به داشتن شیر روی آوردهاند و شیرهای درنده را رام کرده و در میهمانیهای آنچنانی یالهایش را نوازش میکنند تا مشخص شود که مانند یک سگ، رام صاحب خود است یا مارهای عظیمالجثه را روی گردن خود میاندازند تا بقیه به دل و جرات او غبطه بخورند.