آمارها نگرانکننده است و هر روز هم بر بار نگرانیها افزوده میشود. براساس آمارهای رسمی در ایران بیش از 18هزار شبکه ماهوارهیی قابل دسترس است. امواج شبکههایی که بدون محدودیت در فضای خانوادهها میچرخد و تصاویر را بی هیچ انتخابی از گیرندههای کوچک و بزرگ به نمایش میگذارد. پارازیتهای ارسال شده در مسیر این امواج هرچند در کوتاهمدت این نمایش را به تعطیلی کشانده ولی تنوع مسیر عبورو مرور این امواج تا آنجاست که کوچکترین روزنهها برای هجمه این امواج کافی است.
این وضعیت درحالی است که مظاهر تماشای ماهواره نیز بهطور خزنده و البته محسوسی درکوچه و خیابان دیده میشود و شاید همین مظاهر، باب وضع قوانین بازدارنده و ممنوعیتها را هموار میکند ولی بازهم در این کشاکش، این امواج ماهوارههاست که تاثیرش را میگذارد. حدود 10سال قبل زمزمهیی در فضای مجلس ششم پیچید، زمزمهیی که مجال قانون شدن نیافت. برخی از نمایندگان این مجلس در سفر به کشورهای مسلمان خاورمیانه دریافتند که کوچه پسکوچههای شهرها مانند کلانشهرهای کشورمان مملو از دیشها وگیرندههای ماهوارهیی است در حالی که مظاهر و الگوهای جاری زندگی در این کشورها کمتر از این امواج تاثیرپذیرفته است. آنچه در خیابانهای ایران با عنوان تهاجم فرهنگی خوانده شده و به الگوگیری از ماهواره نسبت داده میشود در این کشورها قابل مشاهده نیست. از این رو پیشنهاد شد تا خوراک پاک تصویری برای خانوادهها با ممیزی صداوسیما مطرح تا بلکه از عطش نسل جوان برای دیدن شبکههای بدون ممیزی کاسته شود.
راهاندازی شبکههای کابلی، شبکههای سینمایی و موسیقی و... از ایدههای این نمایندگان بود که برنامههای برخی شبکههای ماهوارهیی به صورت گزینشی به خانوادهها ارسال شود. این رویکرد میتوانست نه تنها حلقه ارتباطی نسل جدید با تحولات ارتباطی، تفریح و سرگرمی دنیا باشد که بهانه نبود برنامههای جذاب و سایقهای تصویری را کمرنگ میکرد. این روزها شاید صداوسیما در اقدامی محتاطانه تلاش میکند با راهاندازی شبکههای دیجیتالی به تقاضای افکارعمومی برای تماشای برنامههای برونمرزی پاسخ دهد، ولی جای خالی آموزش در مدارس و دانشگاهها و حتی خانوادهها برای استفاده از شبکههای ماهوارهیی خالی است. پذیرش این واقعیت که امواج ماهواره ناخواسته پا به حریم خصوصی ما گذاشته نخستین قدم است و اینکه هنوز بسیاری از خانوادهها برای بستن بسیاری از این شبکهها به روی اعضای خود آموزش ندیدهاند و جوانترها در برابر جذابیتهای تصویری ماهواره یا بمباران فکری آنان مسلح نشدهاند. به نظر میرسد زمان آسیبشناسی و تعریف استراتژیهای نرم در مواجهه با ماهواره فرارسیده چراکه در جنگ نرم، آفند نرم پدافند نرمتری میطلبد.