این روزها بسیاری از صاحبان کسب و کارهای مختلف، اعم از تجاری و تولیدی تزریق نقدینگی از سوی بانک‌ها را مهم‌ترین عامل برای خروج اقتصاد کشور از رکود معرفی می‌کنند. البته حمایت مالی می‌تواند یکی از عوامل تعیین‌کننده برای خروج از رکود واحدهای صنعتی کشور باشد اما تنها این عامل کافی نیست. باید این سوال را پرسید که حمایت مالی در چه سطحی قرار است انجام شود. اگر این حمایت‌ها به کارخانه‌هایی که نقش کلیدی در زنجیره ارزش افزوده دارند اعطا شود تا حدی می‌تواند معضل رکود را از میان بردارد اما اگر این حمایت‌ها، فقط به تعداد خاصی از واحدهای تولیدی کشور داده شود بسیار بعید می‌دانم که تاثیر شگرفی داشته باشد. از دیدگاه من بهتر است برای خروج از رکود، از تشکیلاتی صنعتی که موتوری محرک برای دیگر بخش‌ها هستند ازجمله صنایع نفت و گاز استفاده شود، این بخش‌ها می‌توانند به‌عنوان موتورهای محرک دیگر صنایع کشور عمل کرده و آنها را پربازده‌تر کنند. اما اگر همانند سیاست‌های گذشته، وام‌های زود بازده بدون هدف به برخی واحدهای صنعتی تزریق شود هیچ برگ برنده‌یی از سوی دولت یازدهم رو نشده است. بخش خصوصی بسیار علاقه‌مند به رونق است اما علاقه‌مند نیست با تزریق پول و منابع مالی، بسیاری از مسایل و مشکلات برطرف شود زیرا اگر بدون برنامه کاری صورت گیرد، متاسفانه باز هم جای دیگری از صنایع ما خواهد لنگید. شاید یکی از راه‌های موثر برای بیرون آمدن از رکود سنگین بر اقتصاد کشور، بهبود فضای کسب و کار باشد. با بهبود فضای کسب و کار و کاهش تصدی‌گری آن زمان باید از حمایت‌های مالی سخنی بر زبان آورده شود. زمانی که نقدینگی کمتری در فضای اقتصادی کشور وجود داشت، بسیاری از واحدهای تولیدی ما کارشان را بهتر انجام می‌دادند زیرا خبری از تحریم‌های اقتصادی نبود. متاسفانه در فضای فعلی نمی‌توان با پول ریال حرکت مهمی انجام داد. فضایی که برای عملیاتی کردن اقتصاد باشد و به‌وسیله منابع مالی به‌وجود آید آنچنان هم تاثیرگذار نیست. استمرار تصدی‌گری دولتی و وجود تحریم‌ها، فضای کسب و کار کشور را بسته نگه‌داشته است و اگر همین وضع ادامه پیدا کند و بخواهیم با چنین دیدی رکود را از میان‌برداریم، موفق نخواهیم بود.
