ایجاد ثبات اقتصادی، رفع اثر نوسان قیمت، ایجاد توسعه و افزایش درآمد ملی، حفظ ارزش درآمدها برای نسل آینده و سرمایه‌گذاری در بنگاه‌های خارجی از مهم‌ترین اهداف تاسیس صندوق‌های ثروت ملی‌اند. برای پیگیری این اهداف بوده که رهبران کشورهایی مثل روسیه، شیلی، سنگاپور، امارات‌متحده‌عربی، نروژ، آلاسکا و کویت اقدام به تاسیس صندوق توسعه ثروت ملی کرده‌اند. در پایان دهه07 بود که ایران نیز مطابق قانون برنامه سوم توسعه، اقدام به تاسیس حساب ذخیره ارزی کرد. این حساب ارزی قرار بود بخشی از هدف‌های یاد شده در سطور بالا به اضافه پرداخت منابع ارزی به بخش خصوصی برای توسعه را محقق سازد، اما هرگز از طمع‌ورزی دولت‌ها و البته گروهی از اعضای مجلس قانونگذاری دور نبود. دست‌اندازی حتی با اهداف و نیات خوب به منابع این حساب راه را برای ایجاد صندوق توسعه ملی هموار کرد که مقررات و قانون‌های سفت و سخت‌تری دارد. در حالی که انتقال منابع ارزی حاصل از فروش نفت به ایران با دشواری انجام می‌شود و درآمد صادراتی نیز دیگر رونق سال‌های قبل را ندارد، اما هنوز برخی مسوولان دولت و اعضای مجلس قانونگذاری از این صندوق انتظار معجزه دارند. برخی افراد از منابع
صندوق می‌خواهند وام ازدواج دهند، برخی می‌خواهند منابع به توسعه کشاورزی اختصاص یابد، برخی می‌خواهند این منابع به ساختمان و راه‌آهن داده شود و...
در حالی که دولت قصد داشت 40هزارمیلیارد تومان منابع تازه برای بانک‌ها از مسیر افزایش دارایی‌های ارزی بانک مرکزی دست و پا کند، اما نمایندگان مجلس این خواست را در نطفه خاموش کردند و البته راه تازه‌یی پیشنهاد دادند: سهم صندوق توسعه ملی از منابع ارزی که مطابق قانون 20درصد است کاهش یابد تا دست دولت برای خرج باز باشد. این آرزو و تمنا در حالی است که منابع ارزی ایران اولا محدود و لاغر شده و ثانیا انتقال منابع آن از جهان با سخت‌ترین شرایط همراه شده است. این شتاب برای برداشت از منابع صندوق توسعه در حالی انجام می‌شود که براساس اطلاعات در دسترس؛ ثروت ملی موجود در صندوق نروژی 838میلیارد دلار، امارات‌عربی‌متحده 773میلیارد دلار، چین 575میلیارد دلار، کویت 410میلیارد دلار، سنگاپور 320میلیارد دلار و استرالیایی که نفت ندارد 90میلیارد دلار است. اگر مسوولان دولتی ایران جای مسوولان دولتی نروژ بودند چه می‌کردند؟ چرا قانون را فدای مصلحت می‌کنیم؟ نگهبانی از صندوق ارزی باید سفت و سخت و عمومی باشد. صبر ایوب را نروژی‌ها دارند و ما باید از آنها درس بگیریم.
