ژاک اودیار کارگردان کهنه‌کار فرانسوی برای ساخت فیلمی که به زندگی مهاجران در حاشیه پاریس می‌پردازد، موفق به دریافت نخل طلای کن شد. فیلم او «دیپان» هر چند نظر همه منتقدان را برآورده نکرد و بودند افرادی که در مراسم اهدای جوایز اعتراضی از خود نشان دادند، اما افراد زیادی بودند که با کف زدنی طولانی مدت، از انتخاب گروه داوری به ریاست برادران کوئن تجلیل کردند.
ژاک اودیار درباره چگونگی ساخت فیلمش گفت: نخستین چیزی که به ذهنم رسید این بود که از ساختن یک فیلم مستندگونه درباره جنگ‌های داخلی سریلانکا یا مشکلات شهرک‌های حومه پاریس خودداری کنم. اما در عین حال این دو گزینه را به‌عنوان یک پیش‌زمینه مدنظر داشتم که البته بخشی از آن از طریق دکور فیلم مهیا شده است. در این فیلم هیچ بیانیه سیاسی وجود ندارد؛ چون از نزدیک شدن به سیاست جدا هراس دارم. وقتی روی موضوع نبردهای بی‌رحمانه در سریلانکا تامل کردم خیلی منقلب شدم، اما سعی کردم از دل این درگیری‌ها یک چیز دیگر بیرون بکشم. فکر می‌کنم اگر هر کس دیگری جای من بود این جنگ را بهتر به تصویر می‌کشید. اما چیزی که برای من از اهمیت زیادی برخوردار بود، تزریق تخیل به واقعیت جنگ تامیلی بود. تنها ژست سیاسی من این بود که این حادثه تلخ و واقعی را در قالب داستانی که نشأت گرفته از تخیلاتم باشد، بسازم. این فیلم بازگشت خشونت به زندگی مردی را تصویر می‌کند که سعی کرده از آن بگریزد.
