دولت‌های ایران مطابق قانون اساسی براساس آرای شهروندان انتخاب شده و برای یک دوره معین کار اداره کشور را برعهده می‌گیرند. براساس این قاعده دموکراتیک است که محمود احمدی‌نژاد و حلقه اول یارانش به مدت 8 سال نهاد دولت و نهاد ریاست‌جمهوری را به چنگ آوردند. کارنامه 8 سال فعالیت دولت نهم و دهم در حوزه‌های گوناگون اعم از سیاست، اقتصاد، فرهنگ و امور اجتماعی انبوهی از ناکامی‌ها و عدول از اصول و قانون بوده است. یکی از این تنگناها که احتمالا بدترین تنگنا نیز هست برخورد شعاری دولت با موضوع بسیار با اهمیت تحریم اقتصادی ایران توسط ایالات متحده امریکا و همدستانش و همچنین سازمان ملل متحد بوده و هست. ناکارآمدی‌های عمیق و پردامنه جریان سیاسی پشت و پس تفکر حاکم بر دولت قبل موجب شد همفکران او در انتخابات 1392 رای مردم را به دست نیاورند و حسن روحانی که در مبارزات، خود را از جنس اعتدال معرفی کرده بود رای بیشتری به دست آورد.
رییس دولت برای اداره سیاست خارجی فردی آشنا به سیاست روز ایران و جهان را منصوب و وی از مجلس فعلی رای اعتماد گرفت و کارش را آغاز کرد. محمدجواد ظریف با استفاده از مهارت‌های دیپلماتیک، تلاش گسترده‌یی برای متقاعد شدن گروه کشورهای 1+5 و قدرت سیاسی در داخل انجام داد تا گفت‌وگوهای پاره شده دوباره وصل شود.
وی در این مدت توانسته است گام‌های بلندی برای عبور دادن کلیت ایران از بحران‌های برخاسته از تخاصم غرب که نشانه‌های آن در پرونده هسته‌یی دیده می‌شد را بردارد و اکنون در شرایطی قرار داریم که 2سال پیش هیچ تصوری از این وضع در ذهن‌ها نبود.
به نظر می‌رسد کامیابی‌های وزیر امور خارجه تا همین مرحله نتایج ملموسی در حوزه‌های گوناگون ازجمله نشان دادن ناکارآمدی افراطیون در مواجهه و تعامل با دنیا را نشان داده است. هیاهو و جنجال‌های تبلیغاتی و بدون نتیجه‌یی که برخی افراطیون در روزهای اخیر برپا می‌کنند این نکته را به ذهن متبادر می‌کند که کار ظریف و همکارانش درست بوده و به نتیجه می‌رسد و دکان منتقدان تندرو را می‌بندد.
رییس دولت یازدهم و کابینه برای پاسخ به سنگ‌اندازان فقط یک راه دارند: راه کارآمدی. تا زمانی که مجموعه دولت کارآمد باشد و از خطاهای رایج دولت‌ها دور بماند سنگ‌اندازان راه به جایی نمی‌برند.
