موزه گوگنهایم نیویورک این روز‌ها میزبان نمایشی ویژه از آثار منیر شاهرودی فرمانفرماییان با عنوان «بی‌کران امکان» شده است. موزه‌یی که او خود در مراسم کلنگ‌زنی آن حضور داشته است.
در کاتالوگ نمایشگاه نوشته شده: با تماشای این کار‌ها می‌توانیم روح انتزاعی آثار هنری اسلامی و دگرگونی آن را در بدنه آثار یک هنرمند امروزی ببینیم.
منیر فرمانفرماییان که این روز‌ها برای برگزاری این نمایشگاه به نیویورک رفته، هنرمندی است که همواره در حرف و در عمل متواضع‌تر از آن بوده که ژست‌هایی از سر تفاخر به خود بگیرد. او می‌گوید: همیشه وقتی اثری را ساخته‌ام، به آن شک داشته‌ام. تازه ممکن است سال‌ها بگذرد و شاید کاری را ببینم و بگویم؛ بد نیست‌ها! کار خوبی شده. فرمانفرماییان که پس از مهاجرت به امریکا از دهه ۵۰میلادی در نیویورک یعنی کانون هنر دوران قرار گرفته بود به جای هنرمندان تثبیت شده آن روزگار چون جکسون پولاک و مارک روتکو به جوانانی نزدیک شد که منتقد جریان غالب اکسپرسیونیسم انتزاعی بودند و خودشان به‌زودی بزرگ‌ترین جنبش‌های هنری را بنیان می‌گذاشتند. مساله اصلی برای این هنرمندان این بود که برخلاف اکسپرسیونیسم، هنر قرار نیست تنها بیان احساسات هنرمند باشد.
می‌گوید: «کار من فقط با خط و 6ضلعی‌ها است و هیچ فلسفه‌یی پشت آن نیست. من فقط یک 6ضلعی را روی میز می‌گذارم، کاغذم را می‌گذارم روی آن و بعد به جهات مختلف حرکتش می‌دهم اما همواره براساس هندسه و خطوط 6ضلعی؛ این چارچوب کار من است.»
وابستگی تام و تمام این آثار به سنت‌های رایج در هنرهای تریینی و معماری ایرانی، حضور پررنگ نقوش هندسی ایرانی و اسلامی و درونمایه عرفانی آنها که باعث شده کارهای فرمانفرماییان از قید زمان و مکان آزاد باشند؛ دقیقا همین ویژگی‌ها باعث شده تا موزه‌یی درحد و اعتبار گوگنهایم، زمانی در حد ۴ماه را برای نمایش آثار فرمانفرماییان که از اواخر اسفند سال گذشته به نمایش درآمده اختصاص دهد و به پیروی از سنت همیشگی خود در حمایت از آثار هنری بی‌مرز و انتزاعی، این هنرمند را بزرگ بدارد. و حالا در ۹۲سالگی، نخستین نمایشگاه جامع و فراگیر آثار فرمانفرماییان در یکی از مهم‌ترین مراکز هنری جهان پیش روی عموم قرار گرفته است.
