سه وزارت تعاون، کار و امور اجتماعی و رفاه و تامین اجتماعی در تیر سال1390 به لطف دولت وقت ادغام شدند و نام طولانی «وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی» را به خود گرفتند تا جایی که محمود احمدی‌نژاد در قسمتی از سخنرانی‌اش در مراسم معارفه وزیر این وزارتخانه به بنر پشت سر خود که نام «وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی» روی آن نوشته شده بود، نگاه کرد و گفت: «چون اسم این وزارتخانه طولانی و گفتنش سخت است آن را خلاصه می‌کنیم به وزارت «تکراه»!» پس از این نکته مهم و حیاتی، یکی از حاضران که خلاصه کردنش خیلی بهتر بود، گفت: «وزارت «تکاور» هم خوب است.» از همه این کج‌سلیقگی‌ها که بگذریم می‌توان از این زاویه هم به موضوع نگاه کرد که این عنوان طولانی 6کلمه‌یی وظایف سنگینی برعهده وزیرش گذاشته تا یک تنه به جای 3 وزیر کار کند و البته عدالت و مساوات را در رسیدگی به مطالبات هر بخش رعایت کند. بی‌مهری به تعاون تنها به اینجا ختم نمی‌شود؛ بلکه این نگاه نامهربانانه را می‌توان در رسانه‌های گروهی به‌ویژه تلویزیون، رادیو و حتی مطبوعات و خبرگزاری‌ها هم دید. اکنون که مدتی است خود را از خانواده تعاون می‌دانم حساس‌تر از گذشته خبرها را پیگیری می‌کنم
و به کرات شنیده‌ام زمانی که خبری از این وزارتخانه خوانده می‌شود از علی ربیعی با عناوینی چون وزیرکار یا وزیر رفاه یاد می‌شود.
این اقدام هیچ توجیه عقلانی و حرفه‌یی ندارد. شاید معنایش این باشد که متاسفانه جامعه خبری نیز هنوز خود را با این وزارت و کارکردهایش وفق نداده و همچنان تعاون در ذهنشان مهجور مانده است. والا اگر قرار است نام وزارتی به شیوه‌یی که در کارهای حرفه‌یی مرسوم نیست، خلاصه شود بهتر است آن را وزارت تعاون خطاب کنیم تا حق تقدمی که در سایر امور رعایت نکردیم لااقل در این مورد به کار گرفته باشیم. این درحالی است که علی ربیعی همواره از زنجبره تعاون، کار و رفاه اجتماعی به ترتیب یاد می‌کند و بارها و بارها تاکید کرده؛ «تعاون می‌تواند اشتغال (کار) ثابت را ایجاد کرده و رفاه اجتماعی را هم در پی خواهد
داشت.»
البته باید نگاه ویژه و متفکرانه مقام معظم رهبری به بخش تعاون را حسن‌‌ختام همه این مسایل دانست. ابلاغ سیاست‌های کلی اصل44 قانون اساسی و اقتصاد مقاومتی مقام معظم رهبری بیانگر اعتقاد خاص ایشان به بخش تعاون است. البته این موضوع تنها محدود به ایران نیست که رهبران متفکر بخواهند اقتصاد تعاونی را در اولویت برنامه‌های اقتصادی کشور قرار دهند، بلکه توجه دولتمردان و کارشناسان جهانی نیز بر موضوع تعاون متمرکز است تا جایی که سال2012میلادی را به‌نام سال بین‌المللی تعاون نامگذاری کردند.
با این اقدام، نگاه جهانی در برنامه‌ریزی‌ها، برنامه‌سازی‌ها و سایر اقدامات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی بر تعاون روی آورد. امیدواریم در آستانه نوروز با تکرار چنین اقداماتی در کشورمان پنجره‌یی بر دشت امید برای تعاون گشوده و شاهد توجه بیشتر و بهتر رسانه‌های جمعی بر این بخش اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی باشیم.
