انتخابات اتاق بازرگانی با انتخابات گذشته به دو دلیل متفاوت است؛ نخستین نشانه، تغییر نگاه دولت به بخش خصوصی است. دولت یازدهم، راهبرد اساسی‌اش را استفاده از پتانسیل بخش خصوصی قرار داده و در این مسیر نقش اتاق بازرگانی از یک ابزار ساده دولت‌ها به مشاور اصلی دولت در سیاست‌گذاری تغییر کرده است. دومین نشانه تفاوت، احتمال بالای توافق و تغییر وضعیت عمومی کشور است. درصورت برداشته شدن تحریم‌ها، نقش اتاق بازرگانی بسیار بااهمیت خواهد شد و این احتمال باعث شده بسیاری بخواهند شانس خود را در این تغییر فضا امتحان کنند. این نشانه‌های متفاوت باعث شده تا تفاوت سومی هم پدیدار شود و آن حضور گسترده چهره‌های بزرگ و برجسته بخش خصوصی، دولتی و شبه‌دولتی در انتخابات اتاق است. این انتخابات را به‌نوعی می‌توان نبرد غول‌ها دانست. افرادی در این دور از انتخابات اتاق به میدان آمده‌اند که هر کدام در حوزه فعالیت خود از برجسته‌ترین‌ها هستند. اما برای حضور در اتاق بازرگانی فقط برجسته بودن کافی نیست. به‌راستی چه کسانی باید به اتاق بروند و چه ویژگی‌هایی باید داشته باشند. به‌عبارت دیگر، اتاق برای چه کسانی ساخته شده است؟ اتاق بازرگانی پارلمان بخش خصوصی است، بنابراین کسی که می‌خواهد به اتاق برود باید از دل بخش خصوصی برآمده باشد و سوابق روشن و مشخص در دفاع از بخش خصوصی داشته باشد. همچنین برگزیدگان بخش خصوصی باید از تجربه کافی برخوردار باشند، سرد و گرم چشیده باشند، بالا و پایین روزگار را دیده باشند و به اصطلاح در تنور روزگار پخته شده باشند تا بتوانند تصمیم‌های پخته‌تری نیز بگیرند. توانایی حل مساله، توانایی کلیدی دیگری است که عضو هیات نمایندگان اتاق‌ها باید داشته باشند، چراکه مسایل متعدد و پیچیده‌یی که بخش خصوصی کشور با آنها روبه‌روست، به افرادی نیاز دارد که قدرت تحلیل آنها را داشته و بتوانند آنها را از پیش‌رو بردارند. امید به آینده و به بهبود وضعیت کشور ویژگی کلیدی دیگری است که برای هر منتخبی ضروری است. بدون امید نمی‌توان قدمی برداشت. افراد مایوس اتاق را و بخش خصوصی را مایوس خواهند کرد. افراد امیدوار اتاق را پر و بال می‌دهند و بزرگ می‌کنند و هر روز به‌دنبال کاری نو و فضایی نو می‌گردند و از گشتن و آزمودن خسته نمی‌شوند. جمع کردن این ویژگی‌ها در یک نفر البته کار سختی است، اما پارلمان بخش خصوصی هم انسان‌هایی سخت می‌خواهد. افرادی که با سخت جانی خود بتوانند با همت و اراده در تنگنای کنونی اقتصادی کشور کورسویی به امید باز کنند.
