فعالان بخش خصوصی ایران این روزها در دیدارهای رودررو، با ارسال ایمیل، پیامک تلفن همراه یا گفت‌وگوهای تلفنی از داغ و پرشور شدن انتخابات 18 اسفند اتاق‌های بازرگانی به ویژه اتاق تهران می‌گویند. گفت‌وگوها و داوری‌ها دو رویکرد جداگانه و سرحدی دارند. یک گروه که البته اکثریت به حساب می‌آیند، پرشور شدن انتخابات را اتفاقی مبارک می‌دانند و معتقدند که بخش خصوصی ایران این روز را می‌تواند سکوی پرش قرار دهد به شرط اینکه شمار رای‌دهندگان قابل اعتنا باشد. یک گروه دیگر اما با این استدلال که اتاق بازرگانی را نباید چندان جدی گرفت و این نهاد در برابر قدرت نهادهای دولتی و شبه‌دولتی‌ها وزنه‌یی نیست و شور و هیجان موجود را باید فضاسازی‌های بی‌فایده دانست از وضع موجود و داغ شدن انتخابات چندان خوشحال نیستند. تردیدی نیست که استدلال‌های هر دو گروه بخشی از واقعیت‌های امروز بخش خصوصی و مناسبات و اندازه آن با نهادهای قدرت را نشان می‌دهد. بخش خصوصی ایران اگر روز 18 اسفند ماه امسال نتواند واقعیت‌های پنهان شده توانایی‌های خود را در برابر منتقدان بخش خصوصی و هزاران مدیر دولتی که با ریاست بر سازمان‌ها، شرکت‌ها و موسسه‌های بزرگ دولتی به یک
طبقه ذی‌نفوذ تبدیل شده‌اند را آشکار کند، باز هم انکار خواهد شد. بخش خصوصی ایران نباید کاری کند که باز هم توسط مخالفان خصوصی شدن اقتصاد انکار و نادیده گرفته شود. راه‌هایی که می‌تواند بخش خصوصی را از حالت کودکی و ناتوانی دور کند یکی هم این است که شرایط رقابت دموکراتیک را مراعات کند. برخی شنیده‌ها حاکی است شاید عده‌یی بدشان نیاید رقبای نیرومندشان را به تیغ ردصلاحیت‌ها بسپارند و آسوده خاطر شوند که رای می‌آورند و... راه را برای مبارزه رقابت، شفاف و سالم هموار‌سازیم، توانایی‌های خود و گروه خود را به رای‌دهندگان یادآور شویم، راه را برای اینکه رقیب خود را براساس نقشه‌ها و طرح‌های غیرشرافتمندانه از صحنه خارج کنیم ببندیم.
شرف و آبروی بخش خصوصی در امروز و فردای تاریخ این سرزمین به عوامل و رویدادهای پرشماری بستگی دارد که یکی از آنها انتخابات 18 اسفند است. در این باره تردید نکنید و رقابت دموکراتیک را بر هر چیز دیگری آبرو دهید.
