در شرایط فعلی که دور تازهیی از مذاکرات ایران با کشورهای1+5 در ژنو آغاز شده است، میتوان با پیگیری آخرین تحرکات و اظهارات طرفین ماجرا تصویری از چشمانداز مذاکرات هستهیی بهدست آورد. واقعیت آن است که دو طرف در ژنو تلاش میکنند تا مسیر پیموده شده در مذاکرات طی ماههای گذشته را بهصورت یک سند قاطع سیاسی تنظیم کنند تا پس از تفاهم بر سر کلیات، زمینه برای توافق نهایی هستهیی میان ایران و کشورهای 1+5 فراهم شود. بهعبارت روشنتر نقشه راه مذاکرهکنندگان در ژنو، تلاش برای عبور از اختلافات باقی مانده است که اگر از این معبر عبور شود گام رو به جلویی در مذاکرات برداشته شده است. دیدارهای دوجانبه وزرای خارجه ایران و امریکا و تشکیل جلسات کارشناسی زمینهسازی جهت تبدیل مذاکرات کارشناسی به یک تصمیم سیاسی تعهدآور است. در این میان اهمیت تحرکات دو بازیگر اصلی پرونده یعنی ایران و امریکا از منظر تحلیلی و رسانهیی اهمیت ویژهیی پیدا میکند. هر دو طرف این معادله بهنوعی تحت فشار زمانی و افکارعمومی قرار دارند تا راهی برای حل و فصل نهایی این معادله جهانی پیدا کنند. فشار زمانی بهخاطر تعهدی است که پیش از این برای توافق جامع هستهیی
اعلام شده و فشار افکار عمومی هم برای به نتیجه رساندن این پرونده در فضای رسانهیی هر دو طرف به چشم میخورد. در چنین شرایطی و از منظر کارشناسی میتوان نسبت به چشمانداز مذاکرات خوشبین بود اما باید توجه داشت که فیصله پیدا کردن مهمترین پرونده قرن، جدا از دیدگاههای کارشناسی، نیازمند یک اراده جدی سیاسی است که باید در هر دو طرف وجود داشته باشد. واقعیت آن است که ایالات متحده در طول تاریخش نشان داده که هرگز وارد مذاکرهیی نمیشود که به آن احتیاج نداشته باشد. اساسا ورود امریکا به مذاکره مستقیم با ایران نشان میدهد که این کشور نیازمند توفیق در مذاکرات است؛ ایران هم در طرف دیگر ماجرا قصد دارد از دل این مذاکرات نه تنها حقانیت خود را اثبات کند بلکه اقتصاد، صنعت و سرمایهگذاری خود را هم بهبود بخشد.
اما سکه مذاکره ایران با 1+5 یک روی دیگر هم دارد و آن نقش تحرکات سیاسی دو طرف در پیشبرد این پرونده است. متغیرهای تاثیرگذار در سیاست متفاوت با نگاه کارشناسی است بنابراین باید منتظر آخرین تیرهای در ترکش دو طرف برای حل و فصل نهایی این معادله باشیم.