آقای رییس‌جمهور در «جشن بیمه سلامت همگانی» به‌نحوی ملموس و انسانی از درد و رنج هم‌میهنان‌مان از «بیکاری» و «بیماری» یاد کرد و اینکه حتی «موضوع بیماری از یک نظر از بیکاری هم مهم‌تر است چراکه یک فرد بیکار اگر سالم باشد می‌تواند روی پای خود بایستد اما رنج و درد بیماری، طاقت‌فرساست.»
وی از تحقق آرزوی دیرین خود که پوشش همگانی بیمه است، سخن گفت؛ سخنانی که بسیار بر دل می‌نشیند، اما به همان میزان مسوولیتی سنگین را بر دوش تک‌تک کسانی که به وی رای داده‌اند، می‌گذارد که مبادا این امید و آرزو به سبب ضعف یا فقدان پاره‌یی ضرورت‌ها نیمه‌کاره رها شود و مردم را از دولت او دلسرد کند. این نگرانی شاید از آنجا برمی‌خیزد که رییس‌جمهور خود عنوان کرد که اجرای طرح سلامت در کشورمان حتی سبب تعجب سران کشورهای اروپایی شده است و این مسوولان از وی درخصوص چگونگی «ساماندهی موضوع مهم سلامت در کشورمان سوال کردند.» به‌راستی چگونه است که کشورمان با درآمد سرانه 5 تا 6هزار دلار در سال از کشورهای اروپایی دارای متوسط درآمد بالای 20 تا 30هزار دلار در بهداشت و سلامت سبقت می‌گیرد؟ آیا تکنیک خاصی به‌کار برده‌ایم که این کشورهای توسعه‌یافته از آن بی‌خبرند یا آیا آنان نسبت به هموطنان خود عرق و علاقه کمتری دارند یا...؟
در بودجه سال94 سرانه منابع عمومی دولت حدود 2900هزار تومان است. یعنی هر فرد ایرانی حداکثر می‌تواند در یک سال برای آموزش، بهداشت و درمان، امنیت و دفاع، رفاه و یارانه، راه و جاده، تامین و مدیریت آب، ارتباطات و اطلاعات، محیط‌زیست و امور تربیت‌بدنی مجموعا 3میلیون تومان خرج کند. سهم بهداشت و سلامت از این رقم 3میلیون تومانی، حدود 500هزار تومان است. بدین‌ترتیب مشخص است دست دولت برای هزینه در این خصوص یعنی بهداشت و سلامت بسیار بسته است.
ازسوی دیگر با وضعیت ناگوار سازمان تامین‌اجتماعی در کشورمان مواجهیم، به‌طوری که به گفته رییس این سازمان اکنون سازمان تامین‌اجتماعی بین 90 تا 100هزار میلیارد تومان از دولت طلبکار است که متاسفانه به سبب وضعیت نامناسب مالی و عدم تادیه این بدهی ازسوی دولت این رقم در سال آتی به 120هزار میلیارد تومان می‌رسد.
واقعیت آن است که سازمان تامین‌اجتماعی به‌عنوان سازمان اصلی تامین و پشتیبانی‌کننده و رفاه اجتماعی از نظر ورودی و خروجی منابع به‌شدت با بحران مواجه است و نسبت بیمه شده اصلی به مستمری‌بگیر در این سازمان به رقم 35/6 تنزل یافته است که گویای وضعیت وخیم این سازمان است.
به هر حال تحقق آرزوی بسیار انسانی رییس‌جمهور در برخورداری تمام ایرانیان از امکانات درمانی و بهداشتی مناسب، نیاز به بسترها و پیش‌نیازهایی در حوزه‌های مختلف بیمارستانی، پزشکی و پرستاری، دارو و درمان و... دارد که این همه از طریق سرمایه‌گذاری مادی و فکری در طول سال‌ها و سال‌ها فراهم می‌شود؛ امری که متاسفانه طبق اعداد و ارقام فوق‌الذکر کمتر صورت پذیرفته است و نهادهای تامین‌کننده بهداشت و رفاه اجتماعی اکنون با مشکلات اساسی مواجهند.
دغدغه‌های انسانی را باید با برنامه‌ریزی و علم انسانی گره زد یعنی با حرکت تدریجی و گسترش تور بهداشتی به‌ترتیب اولویت‌ها از دهک‌های پایین درآمدی به دهک‌های بالاتر و متناسب با آن ارتقای سرمایه‌گذاری‌ها در حوزه‌های بهداشتی و آموزش پزشکی امکان تحقق آرزوها را فراهم کرد؛ کاری که از دولت یازدهم قطعا ساخته است!
