رویا دیانت پاییز امسال یک فرق اساسی با سال‌های پیش دارد: تهران میزبان دسته‌های بزرگ کاکایی‌های مهاجری است که به هوای دریاچه شهدای خلیج‌فارس در حاشیه غربی شهر و نزدیک پارک چیتگر، این شهر را برای مهاجرت زمستانی انتخاب کرده‌اند.
پرواز انبوه این پرندگان دریایی سفید و زیبا جذابیت خاصی به منطقه 22 تهران بخشیده و آنهایی که جسورترند راه خود را تا کانال‌ها و مسیل‌های غرب تهران هم باز کرده‌اند و حتی می‌توان در حاشیه بزرگ شیخ فضل‌الله هم شاهد حضور این پرندگان بود. این کاکایی‌های سرزنده مسیری طولانی را در پرواز بوده‌اند و همراه درناهایی که هر سال از سیبری راهی شمال ایران می‌شوند به راه افتاده‌اند و به قصد رسیدن به خلیج‌فارس با دریاچه کوچک و جدید منطقه 22 روبه‌رو شده‌اند و ترجیح داده‌اند همینجا جاخوش کنند.
با رفتن گنجشک‌های کوچک و مهربان که انگار بخشی از روح خیابان ولیعصر تهران را هم با خود بردند، دیدن این ساکنان تازه نفس و شاد، یادآورمان می‌شود که وجود حیوانات در زندگی شهری چه تنفس‌گاه‌های روحی پدید می‌آورد. گربه‌های مغرور را که بدجوری نواخته‌ایم و آنها را تبدیل کرده‌ایم به گربه‌های مغموم و گریزان... کاش حداقل میزبان خوبی برای این میهمانان موقت باشیم.
یادآوری این نکته ضروری است که کلان‌شهری چون لندن با آن غوغای جمعیت و خیابان‌های شلوغ با داشتن هشت میلیون شهروند به داشتن هشت میلیون حیوان ساکن در شهر می‌بالد؛ از گربه و سگ گرفته تا لاک‌پشت و مرغابی‌های مهاجر و کبوترهای ساکن و روباه‌ها و گورکن‌ها و حتی آهوان و گوزن‌هایی که در دل پارک‌های بزرگ شهری زندگی می‌کنند. پلیکان‌هایی که از مظاهر افتخار لندنی‌ها محسوب می‌شوند هم که دیگر جای خودشان را دارند.
خوشمان بیاید یا نه نوع رفتار ما با حیوانات نشان‌دهنده انسانی است که هستیم.
