مازیار معتمدی پرویز کلانتری نقاش کویر ایران،زاده طالقان سبز است. او با 83سال سن، با نقاشی‌هایش هنوز جوان است؛ زردهای شفاف، سبز‌آبی‌های تازه و خاکستری‌های زنده، از ویژگی‌های تابلوهای او هستند. مردی که در آغاز بهار زاده شده، استاد تصویر‌کردن فصل خشک زندگی در کویر است؛ اما کویری که زندگی را تپنده در پشت کاهگل‌هایش دارد و سکوت و خلوتی که آرامش زندگی سنتی را یادآور می‌شود. کلانتری که دهه‌هاست به‌عنوان یکی از نقاشان مطرح نوگرای ایران شناخته می‌شود، تازگی خود را در همه این سال‌ها حفظ کرده است. او در سال۱۳۳۸ در رشته نقاشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد و به‌واسطه راهیابی‌اش به موسسه انتشارات «فرانکلین» به تصویرگری کتاب‌های درسی رو آورد. این نقاش علاوه بر اینکه مدتی مدیر بخش آموزش کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در تهران بود، در مراکز هنری از‌جمله دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و کالج هنری کودکان در کالیفرنیا نیز به فعالیت پرداخته است. یک اثر از آثار این نقاش برجسته، در فهرست تمبرهای ویژه سازمان ملل به چاپ رسیده و تابلوی مشهور شهر ایرانی از نگاه نقاش ایرانی او که یادآور هویت
ایرانی است، زینت‌بخش دیوار مقر سازمان ملل است.
بیش از 6دهه از نخستین نمایشگاه انفرادی او که در گالری استتیک برپا شد، می‌گذرد. وی تاکنون در بیش از ۲۲نمایشگاه انفرادی و بیش از ۴۰نمایشگاه در داخل و خارج از ایران شرکت کرده و آثار فراوانی را برای کتاب‌ها تصویر کرده است. کلانتری علاوه بر نوشتن مطالبی درباره هنرهای تجسمی و هنرمندان این حوزه، دستی هم در داستان‌نویسی دارد و «نیچه نه، فقط بگو: مشد‌اسماعیل» و «مرگ پایان کبوتر نیست» حاصل ذوق‌آزمایی‌های او در زمینه نوشتن است.
پرویز کلانتری چند روزی است در بیمارستان بستری است و رنجی که بر او می‌رود، دل دوستداران نقاشی‌هایش را مکدر ساخته است. امید که نقاش دوباره قلمش را به‌دست بگیرد.
