معاون توسعه و مدیریت منابع وزارت بهداشت و درمان در‌حالی از تلاش این وزارتخانه برای افتتاح ۱۰ هزار بیمارستان تا پایان سال خبر می‌دهد که همین بیمارستان‌هایی هم که در حال خدمات رسانی به مردم هستند با هزار و یک مشکل دست و پنجه نرم می کنند. از مهاجرت و استعفای پزشکان و پرستاران بگیر تا فرسودگی دستگاه‌های بیمارستانی اما انگار مسوولان وزارت بهداشت در سرزمین دیگری زندگی می‌کنند و معیارها و استانداردهای‌شان با چیزی که در واقعیت و کف جامعه جریان دارد کاملا متفاوت است. وزارت بهداشتی که حتی توان این را ندارد تا قانون‌هایی که بیش از ۱۰ سال از تصویب آنها می‌گذرد را اجرایی کند و توانایی اجرای وعده‌هایی که خود طی این دو سال به کار درمان داده را ندارد چطور ممکن است بخواهد تا آخر سال جاری ۱۰ هزار بیمارستان را افتتاح کند. با کدام امکانات؟ تخت های بیمارستانی در بیمارستان‌های دولتی آن‌قدر فرسوده‌اند که بیماران روی آن احساس امنیت و آرامش ندارند. بخش‌های رادیولوژی، سونوگرافی، سی‌تی‌اسکن و... به دلیل فرسودگی دستگاه‌ها در بسیاری از بیمارستان‌های دولتی به خصوص بیمارستان‌هایی که در شهرهای کوچک قرار دارند تعطیل شده‌اند. حتی در تهران هم بسیاری از بیماران برای دریافت این خدمات مجبورند به مراکز خصوصی مراجعه کنند. چرا فکر می‌کنید با این اخبار می‌توانید واقعیت تلخی که در جریان است را از مردم پنهان کنید. در واقع نیازی نیست تا وزارت بهداشت و درمان تمام هم و غم خود را صرف ساخت و افتتاح ۱۰ هزار بیمارستان جدید کند ای کاش این منابع صرف بیمارستان هایی شود که در حال حاضر به دلیل ازدحام افراد با مشکلات زیادی از جمله عدم خدمات دهی مناسب مواجهند. ای کاش وزارت بهداشت و درمان این اعتبار را صرف به استاندارد رساندن تعداد پرستار در بیمارستان‌ها کند. ای کاش وزارت بهداشت و درمان یک بار برای همیشه به وضعیت رزیدنت‌های پزشکی که دیگر آمار خودکشی‌شان از شمار خارج شده رسیدگی کند. این همه اصرار کوبیدن بر طبل وعده‌های غیر قابل اجرا به چه منظوری اتفاق می افتد. چرا برای یک‌بار هم که شده نمایندگان مجلس وزیر بهداشت و درمان را مجبور به پاسخگویی در محضر مردم نمی‌کنند. اینکه فقط در مصاحبه‌ها و نشست‌های خبری وزیر بیاید و بگوید ما بهترینیم و برود چاره کار نیست. مشکلات حوزه بهداشت و درمان برخلاف تصور مسوولان هر روز بیشتر از دیروز می‌شود و هیچ کس نیست که به این بخش رسیدگی کند. اصلا وزیر بهداشت و درمان می‌داند بیماران سرطانی برای هر بار شیمی درمانی با چه مشکلاتی مواجهند. می‌داند نوبت‌گیری برای شیمی‌درمانی در بیمارستان‌های دولتی تا چه اندازه سخت و طاقت‌فرساست. آنها که توان مالی‌اش را دارند در مطب پزشکان این خدمات را دریافت می‌کنند و بابت هر جلسه بین ۸۰۰ هزار تا یک میلیون تومان علاوه بر هزینه‌های دارو پرداخت می‌کنند و کسانی هم که توان مالی ندارند باید در به در به دنبال بیمارستانی بگردند که جای خالی دارد و به آنها نوبت می‌دهد. البته که هیچ وقت هم سر موعد مقرر موفق به انجام شیمی درمانی نمی‌شوند. وزیر بهداشت چه زمانی قرار است دست از این همه فرافکنی برداشته و واقعیت را قبول کرده و فکری به حال رفع مشکلات حوزه بهداشت و درمان بکند. این حوزه با جان مردم سر وکار دارد و شوخی‌بردار نیست. بهتر است وزارت بهداشت بیمارستان‌هایی را که الان در حال کار کردن هستند تجهیز کند. بهتر است امکانات مناسب بهداشتی و درمانی را به شهرهای کوچک بفرستد تا ساکنان آن مجبور نباشند برای دریافت کوچک‌ترین خدمات پزشکی کیلومترها راه طی کنند. آقای وزیر واقعا وقت آن نرسیده از این خواب خوش بیدار شوید و واقعیت را ببینید؟!
