در دهه قبل از بحران مالی بزرگ سال 2008، رئیس فدرال رزرو، آلن گرینسپن، به یک نیمه خدا در واشنگتن تبدیل شد. در طول دو دهه ریاست گرینسپن، از سال 1987 تا 2006، فدرال رزرو نقش اصلی را در دوره رشد شتابان اقتصاد ایالات متحده ایفا کرد. یکی از منابع شهرت گرینسپن چیزی بود که بازارهای مالی آن را «قرارداد فدرال» نامیدند. (قراردادی که به مالک این حق را می‌دهد تا یک دارایی را تا یک تاریخ ثابت با قیمت ثابت بفروشد.)
به گزارش اکوایران، در دوران تصدی گرینسپن، سرمایه‌گذاران به این باور رسیدند که محصولات جدیدی که مهندسان مالی ایجاد می‌کنند، هر چقدر هم پرریسک باشد، می‌توانند روی فدرال رزرو گرینسپن حساب کنند که به کمک بیاید و کفی را فراهم کند که اجازه سقوط سهام زیر آن داده نشود، سیاستی که به خوبی جواب داد.
این پویایی با در نظر گرفتن تأثیری که انتخابات ریاست جمهوری 2024 ایالات متحده در حال حاضر بر تصمیمات کشورهای سراسر جهان داشته است، ارزش یادآوری دارد. رهبران اکنون شروع به قبول این واقعیت کرده‌اند که تا یک سال دیگر، واقعا ممکن است دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده به کاخ سفید بازگردد. بر این اساس، برخی از دولت‌های خارجی «قرارداد ترامپ» را در روابط خود با ایالات متحده در نظر می‌گیرند. آنها انتخاب‌ها را به تعویق می‌اندازند با این انتظار که بتوانند یک سال دیگر در مورد معاملات بهتری با واشنگتن مذاکره کنند. در مقابل، برخی دیگر «مانع ترامپ» را درنظر می‌گیرند– تحلیل راه‌هایی که بازگشت او احتمالاً گزینه‌های بدتری را برای آنها به همراه خواهد داشت و بر اساس آن آماده می‌شوند.
شبح ریاست جمهوری گذشته
محاسبات ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در جنگ علیه اوکراین، نمونه واضحی از قرارداد ترامپ است. در ماه‌های اخیر، با به وجود آمدن بن‌بست در میدان، گمانه‌زنی‌ها درباره آمادگی پوتین برای پایان دادن به جنگ افزایش یافته است. اما در نتیجه سخنان ترامپ، احتمال اینکه جنگ در سال آینده همین موقع همچنان ادامه داشته باشد بسیار بیشتر است. علی‌رغم علاقه برخی اوکراینی‌ها به آتش‌بس موقت یا حتی آتش‌بس کامل برای گریز از یک زمستان تلخ دیگر، پوتین می‌داند که ترامپ قول داده است که جنگ را «در یک روز» پایان دهد. به گفته ترامپ: «به زلنسکی می گویم، دیگر خبری از [کمک] نیست. باید به یک توافق برسی.» پوتین در مواجهه با این شانس بالا که یک سال دیگر، ترامپ شرایطی بسیار سودمندتر از چیزی که جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا پیشنهاد می‌کند یا زلنسکی با آن موافقت می‌کند، ارائه دهد، صبر خواهد کرد.
متحدان اوکراین در اروپا، در مقابل، باید برای «مانع ترامپ» آماده شوند. در حالی که جنگ به پایان دومین سال خود نزدیک می‌شود، تصاویر روزانه از ویرانی‌ها و مرگ و میر ناشی از حملات هوایی و توپخانه روسیه، توهمات اروپایی‌ها را مبنی بر زندگی در دنیایی که جنگ در آن منسوخ شده است، از بین برده است. به طور قابل پیش‌بینی، این منجر به احیای شور و شوق برای ناتو و ستون فقرات آن شده است: تعهد ایالات متحده برای دفاع از هر متحدی که مورد حمله قرار گیرد. اما همزمان که نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که ترامپ نسبت به بایدن دست بالاتری دارد، ترس فزاینده‌ای به وجود آمده است. به ویژه آلمانی‌ها نتیجه گیری آنگلا مرکل، صدراعظم سابق را از رویارویی‌های دردناک او با ترامپ به یاد دارند. آن طور که او آن را توصیف کرد، «ما باید به تنهایی برای آینده خود بجنگیم.»
ترامپ تنها رهبر ایالات متحده نیست که این سوال را مطرح می‌کند که چرا جامعه اروپایی که سه برابر روسیه جمعیت دارد و تولید ناخالص داخلی آن بیش از ۹ برابر آن است، باید همچنان برای دفاع از خود به واشنگتن وابسته باشد. باراک اوباما، رئیس‌جمهور ایالات متحده، در مصاحبه‌ای ، اروپایی‌ها (و دیگران) را به خاطر «سواری گرفتن مجانی» مورد نکوهش قرار داد. اما ترامپ پا را فراتر گذاشته است.او در نشستی در سال 2019 به طور جدی در مورد خروج کامل ناتو استدلال کرد. تهدیدهای ترامپ تا حدی یک ترفند چانه‌زنی برای وادار کردن کشورهای اروپایی به انجام تعهدات خود برای هزینه دو درصد تولید ناخالص داخلی برای دفاع از خود بود - اما فقط تا حدی.
پس از دو سال تلاش برای متقاعد کردن ترامپ در مورد اهمیت ائتلاف‌های ایالات متحده، جان متیس، وزیر دفاع آمریکا به این نتیجه رسید که اختلافات او با رئیس‌جمهور آنقدر عمیق بود که او دیگر نمی‌توانست خدمت کند، موضعی که او در نامه استعفای خود در سال 2018 به صراحت توضیح داد. امروز، وب سایت ستاد انتخاباتی ترامپ خواستار «بازنگری اساسی هدف ناتو و مأموریت ناتو» شده است. برخی از اروپایی‌ها در حال بررسی تعداد تانک یا گلوله‌های توپخانه‌ای برای ارسال به اوکراین هستند، در حالی که از خود می‌پرسند که در صورت انتخاب ترامپ در نوامبر، ممکن است برای دفاع از خود به این سلاح‌ها نیاز داشته باشند یا خیر.
سیاست آب و هوایی
انتظارات ناشی از اثر ترامپ در جریان اجلاس تغییرات اقلیمی کاپ28 در دبی نیز مشهود بود. از لحاظ تاریخی، توافقات درباره اقداماتی که دولت‌ها برای مقابله با چالش آب و هوا انجام خواهند داد، مدت‌ها در حرف و آرزو، و کوتاهی در عمل بوده است. اما کاپ28 با دادن خبر توافقی تاریخی برای «گذر از سوخت‌های فسیلی»، این فانتزی را حتی فراتر برد.
در واقع، امضاکنندگان دقیقاً برعکس آن عمل می‌کنند. تولیدکنندگان و مصرف کنندگان عمده نفت، گاز و زغال سنگ در حال حاضر در حال افزایش – نه کاهش – استفاده خود از سوخت‌های فسیلی هستند. علاوه بر این، آنها سرمایه‌گذاری‌هایی را انجام می‌دهند تا این کار را ادامه دهند. بزرگترین تولیدکننده نفت جهان، ایالات متحده، در دهه گذشته تولید سالانه خود را افزایش داده است و در سال 2023 رکورد جدیدی را برای تولید به ثبت رسانده است. سومین تولیدکننده بزرگ گازهای گلخانه‌ای، هند، رشد اقتصادی برتر خود را با یک برنامه انرژی ملی که مرکزیت آن زغال سنگ جشن می‌گیرد. این سوخت فسیلی سه چهارم تولید انرژی هند را تشکیل می‌دهد. چین اولین تولید کننده انرژی‌های تجدیدپذیر «سبز» و زغال سنگ آلوده کننده «سیاه» است. بنابراین، اگرچه چین در سال 2023 تعداد بیشتری پنل خورشیدی، نسبت به پنج دهه گذشته ایالات متحده نصب کرده است، اما در حال حاضر در حال ساخت کارخانه‌های زغال سنگ جدید، شش برابر بیشتر از مجموع جهان است.
بنابراین، اگرچه کاپ28 وعده‌های زیادی در مورد اهداف سال 2030 و پس از آن داشت، تلاش‌ها برای واداشتن دولت‌ها به انجام هرگونه اقدام پرهزینه و غیرقابل برگشت با مقاومت روبرو شد. رهبران می‌دانند که اگر ترامپ بازگردد و به وعده کمپین خود مبنی بر «حفر کن، پسر، حفر کن» عمل کند، ضرورتی برای چنین اقداماتی وجود نخواهد داشت. بنابراین آنچه گفته می‌شود این است: «برنامه اعلام نشده کاپ28 برای دور شدن از سوخت‌های فسیلی چیست؟ سوزاندن آنها در سریع ترین زمان ممکن.»
یک جهان آشفته
دومین دوره ترامپ نوید یک نظم یا بی نظمی جدید در تجارت جهانی را می‌دهد. ترامپ در اولین روز ریاست جمهوری خود در سال 2017 از توافق تجاری شراکت ترانس پاسیفیک خارج شد. ترامپ با استفاده از اختیارات خود، 25 درصد تعرفه را بر 300 میلیارد دلار واردات از چین اعمال کرد - تعرفه‌هایی که بایدن تا حد زیادی آن را حفظ کرده است. همانطور که رابرت لایتیزر، مذاکره‌کننده تجاری دولت ترامپ عنوان کرد «هیچ تجارتی رایگان نیست» و اینکه دوره دوم ترامپ بسیار جسورانه‌تر خواهد بود.
ترامپ در کمپین کنونی خود را «مرد تعرفه‌ها» می‌خواند. او وعده داده که ده درصد تعرفه جهانی بر واردات از همه کشورها اعمال کند و با کشورهایی که تعرفه‌های بالاتری برای کالاهای آمریکایی وضع می‌کنند، به تناسب همان رفتار کند و وعده «چشم در برابر چشم، تعرفه در برابر تعرفه» را می‌دهد. هدف ترامپ «از بین بردن وابستگی به چین در همه زمینه‌های حیاتی» از جمله الکترونیک، فولاد و داروسازی خواهد بود.
از آنجایی که تجارت محرک اصلی رشد اقتصاد جهانی است، اکثر رهبران این احتمال را که ابتکارات ایالات متحده اساساً نظم تجاری مبتنی بر قوانین را از بین ببرد، تقریباً غیرقابل تصور می‌دانند. اما برخی از کارشناسان اکنون در حال بررسی آینده‌ای هستند که در آن ایالات متحده ممکن است خود از نظم تجارت جهانی جدا کند تا اینکه دیگران را مجبور به جدا شدن از چین کند.
آزادسازی تجارت یک ستون از روند بزرگتر جهانی شدن بوده است که همچنین شاهد حرکت آزادتر مردم در سراسر جهان بوده است. ترامپ اعلام کرده است که در اولین روز دولت جدیدش، اولین اقدامش «بستن مرزها» خواهد بود. در حال حاضر هر روز بیش از 10،000 تبعه خارجی از مکزیک وارد ایالات متحده می‌شوند. کنگره اجازه کمک‌های اقتصادی بیشتر به اسرائیل و اوکراین را بدون تغییرات عمده که این مهاجرت گسترده از آمریکای مرکزی و جاهای دیگر را کاهش می‌دهد، رد کرده است. در مسیر مبارزات انتخاباتی، ترامپ شکست بایدن در تامین امنیت مرزهای ایالات متحده را به یک موضوع مهم تبدیل می‌کند. او برنامه خود را برای جمع‌آوری میلیون‌ها «بیگانه غیرقانونی» در آنچه که «بزرگترین عملیات اخراج در تاریخ آمریکا» می‌خواند، اعلام کرده است.
چهار سال بیشتر
از نظر تاریخی، دوره‌هایی وجود داشته است که اختلافات بین دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان در مورد مسائل مهم سیاست خارجی آنقدر کم بود که می‌توان گفت «سیاست‌بازی در لبه اقیانوس متوقف می‌شد». این دهه اما یکی از آن دهه‌ها نیست.
در نتیجه، در هر موضوعی - از مذاکرات در مورد آب و هوا یا تجارت یا حمایت ناتو از اوکراین گرفته تا تلاش‌ها برای متقاعد کردن پوتین، شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، یا محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان برای هر اقدامی- بایدن و تیم سیاست خارجی‌اش خود را ناتوان می‌یابند. همتایان آنها وعده‌ها یا تهدیدهای واشنگتن را در مقابل این احتمال می‌سنجند که یک سال بعد با دولت بسیار متفاوتی روبرو خواهند شد. امسال نوید سالی پرخطر را می‌دهد زیرا کشورهای سراسر جهان رقابت سیاسی ایالات متحده را با ترکیبی از ناباوری، شیفتگی، وحشت و امید تماشا می‌کنند. آنها می‌دانند که این نمایش سیاسی نه تنها رئیس جمهور بعدی ایالات متحده، بلکه پر اثر‌ترین رهبر جهان را نیز مشخص خواهد کرد.
