آتیه روابط ایران و عراق بسیار روشن است. زیرا شرایط و اقتضائات و ظرفیت‌های دو کشور و فضایی که در عراق و منطقه حاکم است و همچنین امکانات مالی کشور عراق بیانگر این موضوع است که روابط ایران و عراق در مجموع دارای مزیت است.
تا ۱۰ سال آینده عراق بزرگ‌ترین کشور برای سرمایه‌گذاری در این منطقه به شمار می‌رود و کسانی که برای حضور در این کشور اقدام می‌کنند، برنده هستند. هر چقدر شرایط عراق آرام‌تر باشد رقبای جهانی ما در این منطقه بیشتر وارد می‌شوند، بنابراین اکنون فرصت خوبی برای حضور ایران در عراق است. البته باید کمی برای این حضور ریسک کرد.
راه‌های مختلف سرمایه‌گذاری مشترک در برقراری روابط تجاری با این کشور باید در نظر گرفته شود و باید به بازار عراق نگاه بلندمدت داشت تا این بازار را از دست ندهیم. آثار روابط ایران و عراق فقط اقتصادی نیست و نتایج آن در امنیت ملی و روابط بین‌المللی نیز نمود خواهد داشت، بنابراین می‌شود با دید ملی و بلندمدت به بازار عراق نگاه کرد.
شرکت‌های ایرانی برای سرمایه‌گذاری در عراق می‌توانند کنسرسیوم‌های مشترک تشکیل دهند. چرا که تنها کار کردن سخت است و کنسرسیوم‌ها می‌توانند به صورت مشترک بین فعالان اقتصادی ایران، عراق و حتی کشور سوم تشکیل شوند. بخش خصوصی ما در سال‌های گذشته هیچ مشکلی در صادرات به عراق نداشته و ارز حاصل از فروش محصولات خود را نیز برگردانده است و صحبت از پول‌های بلوکه شده نیز اگر مطرح می‌شود به صادرات دولت مربوط است. برآورد ما این است که هدف‌گذاری تجارت مشترک سالانه ۱۰ میلیارد دلاری کاملا قابل دسترسی بوده و می‌توان با افزایش نقش‌آفرینی بخش خصوصی به آن دست یافت.
بازار عراق تا سال‌های آینده از فرصت‌های صادراتی برخوردار است. اما برای حفظ و توسعه این بازار باید متناسب با واقعیت‌ها عمل کرد و سه شرط لازم برای حفظ این بازار را رعایت کرد. به‌طور کلی روابط تجاری ایران و عراق در کوتاه و بلندمدت یک رابطه استراتژیک است و حجم معاملات تجاری ایران و عراق می‌تواند به ۲۰ میلیارد دلار برسد و بعضا گفته می‌شود امکان افزایش آن تا ۳۰ میلیارد دلار هست؛ ضمن اینکه این حرف شعار نیست و کاملا دست‌یافتنی است. بیش از ۵۰ درصد از موفقیت در بازار بستگی به عزم و اراده فعالان اقتصادی دارد و قطعا با عزم نیم بند نمی‌توان وارد این بازار شد. بازار عراق سنگلاخ است و برای توسعه تجارت با این کشور نیازمند عزم جدی هستیم.
