فرهنگ ترافیکی دیگر فقط برای آدم بزرگ‌ها نیست و باید بپذیریم که از عصر اسب سواری که مختص به افراد بزرگسال بود عبور کردیم. جامعه عصر کنونی با طیف گسترده‌ای از مصرف‌کنندگان مواجه است که کودکان و نوجوانان بخش انکارناپذیر آن هستند. دوچرخه، اسکیت، اسکوتر و حتی موتورهای کوچک برقی تنها یکی از دروازه‌های ورود کودکان به جهان وسائل نقلیه و حوزه ترافیک هستند و به همین خاطر آنها نیز به همراه والدینشان نیازمند آموختن فرهنگ و رفتار ترافیکی خواهند بود.
البته فرهنگ ترافیکی فقط مربوط به رانندگی کودکان نمی‌شود، بلکه به حضور و نوع حضور آنان در خودرو یا هر وسیله نقلیه دیگر نیز مربوط است. نشاندن کودکان پشت فرمان در آغوش راننده، سوار کردن آنان در صندلی جلو، بی‌توجهی به بستن کمربند ایمنی، عبور سر یا دیگر اعضای از پنجره خودرو در حال حرکت و از این دست رفتارها هر کدام نشان‌دهنده فقدان آموزش صحیح و آگاهی افراد نسبت به فرهنگ و رفتار ترافیکی است.
سانروف و تفریح به قیمت جان
با پیشرفت تکنولوژی در صنعت خودروسازی و افزایش امکانات رفاهی، فرهنگ و نوع مصرف نیز نیازمند تحول و توسعه است. متاسفانه برخی از این امکانات رفاهی به امکانات تفریحی تبدیل شده است که سانروف (سقف بازشونده شیشه ای) یکی از آنها است.
رییس اداره تصادفات پلیس راهور تهران بزرگ در این باره اظهارداشت: ایستادن در سانروف برای کودکان اصلاً یک تفریح نیست و والدین باید با مسوولیت بیشتری رفتار نمایند و نباید به بچه‌ها اجازه دهند که از سانروف استفاده کنندزیرا که سطح اتکا ناپایدار است و با اولین ترمز اتفاقات ناگواری خواهد افتاد. سرهنگ رابعه جوانبخت در خصوص کارهای خطرناک کودکان در حین حرکت خودرو توضیح داد: آویزان کردن دست و سر بچه‌ها از خودرو نیز بسیار خطرناک است زیرا که ممکن است سنگی از زیر خودرویی رها شده یا اشیایی پرتاب شود یا موتورهای عبوری با آنها برخورد کنند که بسیار خطرآفرین و باعث حوادث جبران‌ناپذیری خواهد شد.
جای کودک در خودرو دقیقا کجاست؟
یکی دیگر از سوء رفتارهای ترافیکی محل نشاندن کودکان در خودرو است. حتما شما هم پدرانی را شاهد بوده و هستید که هنگام رانندگی کودکان خود را بر روی پاهای خود نشانده و مبادرت به رانندگی می‌کنند. موضوعی که به گفته پلیس در هنگام وقوع تصادفات آسیب دیدگی‌ها را چند برابر می‌کند چرا که فرمان داخل قفسه سینه بچه خورده و وی را به‌شدت مصدوم می‌کند.
هنوز هم بسیاری از مردم جای مناسب برای قرار‌گیری فرزندان خود را ندانسته یا به این مساله اهمیت نمی‌دهند و البته این به پدران نیز ختم نمی‌شود. طبق ادعای پلیس مادران نیز با نشاندن کودک در صندلی جلو به استقبال خطر می‌روند و با این کار دقیقاً عکس محافظت از کودک خود رفتار می‌کنند. طبق اظهارات پلیس کودکان به خاطر ویژگیهای خاصی که دارند به درستی قدرت تصمیم‌گیری ندارند. به همین خاطر در شرایط خاص از واکنش مناسب برخوردار نبوده و جزو آسیب‌پذیرترین قشر افراد در تصادفات هستند. تصادفات کودکان با توجه به شرایط مختلف هم متفاوت است و به همین خاطر برابر تبصره ماده ۲۲۰ آیین نامه راهنمایی و رانندگی از سوار کردن کودکان و در آغوش گرفتن آنها در صندلی جلوی خودرو ممنوع است.
بی‌توجهی به حضور کودکان در اطراف خودرو
یکی از مورادی که بیش از باقی موارد تاکنون به کودکان آسیب زده و حادثه آفریده است، بی‌توجهی به حضور کودکان در اطراف خودرو به خصوص از سوی خود والدین است. بسیار شنیدیم که مادر یا پدری که کودک خود را زیر گرفتند. اخباری که هر از چندگاه در کنار زخم جانسوز برای خانواده، زخمی کاری برای جامعه به همراه دارد.
سوال اینجاست چرا باید چنین اتفاقاتی ناگواری برای کودکانی که هیچ تقصیری ندارند رخ دهد و پاسخش نیز همان سوء رفتار ترافیکی و نوع استفاده از وسائل نقلیه بدون آموزش‌های لازم است. به گفته کارشناسان تصادفات پلیس راهور، بچه‌ها به دلیل کوتاهی قد و همچنین پنهان شدن هنگام بازی از دید والدین یا رانندگان خارج باشند و عدم بازدید اطراف خودرو می‌تواند زمینه ساز حوادثی تلخ باشد. بنابر توضیح پلیس باید هر زمانی که می‌خواهید در پارکینگ‌ها سوار خودرو شوید یادمان باشد که دور خودرو را بازرسی و بازدید کنیم.
کودکان مقصر در تصادف
یکی از مسائل مبهم در موضوع حوادث رانندگی مقصر بودن کودکان است. اینکه اگر در حادثه رانندگی کودک مقصر شناخته شود چه کسی باید پاسخ دهد و نگاه قانونگذار به این نوع مسائل چیست؟ از نگاه قوانین راهنمایی و رانندگی قانون والدین را مکلف به نگهداری از فرزندان خود کرده است. با توجه به ماده هفت قانون مسوولیت مدنی که اشاره به افراد صغیر دارد، اگر در تصادفات تقصیر متوجه کودکان شود سرپرست آنها و کسی که مسوولیت سرپرستی که مشخصا والدین هستند پاسخگوی مستقیم خواهند بود. همچنین طبق همین مقررات، اگر به هر دلیلی کودکان صدمه‌ای به دیگران بزنند وظیفه اصلی و توجهات به سمت والدین است و باید در برابر قانون پاسخگوی بی‌توجهی و عدم مراقبت از فرزندان خود باشند.
