انتشارات دانشگاه پاریس- سوربن کتابی را با عنوان «سرامیک در معماری ایران قرن پانزدهم» با همکاری انجمن ایران‌شناسی فرانسه در ایران منتشر کرد. به گزارش ایسکانیوز، ساندرا اوبه نویسنده این کتاب به معرفی و بررسی هنر سرامیک معماری ایران در قرن پانزدهم میلادی، به ویژه دوره حکومت آق قویونلوها و قره قویونلوها پرداخته است. نویسنده کتاب، پژوهشگر مرکز ملی مطالعات علمی فرانسه و موسسه جهان ایران و هند در اینالکو پاریس و متخصص حوزه‌های تاریخ هنر در ایران و آسیای مرکزی، سرامیک و دکوراسیون معماری، هنر دوره گورکانی و دوره ترکمن‌ها هستند. این اثر در هفت فصل مختلف به بررسی پیش‌زمینه‌های تاریخی، نماهای موجود و مجموعه آثار معماری در ایران قرن پانزدهم پرداخته است. او تزیینات و معماری این دوران را (مانند مسجد آبی تبریز از دوره اسلامی)، از ظرافت بالایی برخوردار دانسته و نیازمند یک بررسی درازمدت در تاریخ آن می‌داند. این بررسی خود می‌تواند شامل جوانب گوناگون فنی، ملی و تاریخی باشد. از جمله موانع و مشکلات مطالعه جامع این عرصه می‌توان به نبودن منابع نگارش شده از این دوران یا از بین رفتن آنها اشاره داشت. از آنجایی که سیر تاریخ هنر ایران از فراز و نشیب‌های بسیاری برخوردار است، نویسنده بررسی جامع این ادوار را امری ناممکن دانسته و به مطالعه بخشی از آن بسنده کرده است. مقطع تاریخی مورد مطالعه او به دوره آق‌قویونلوها و قره‌قویونلوها محدود می‌شود؛ دوره‌یی که با افزایش تاثیر ترکمن‌ها، به‌ویژه در پایان قرن پانزدهم همراه بوده است. او این دو قوم را از ترکمن‌های فعلی (کشور ترکمنستان) تمییز داده و هویتی مستقل برای آنها در نظر می‌گیرد. سرامیک در معماری ایران، به ویژه در قرن پانزدهم، یکی از نقاط عطف برجسته از توسعه خود را شاهد بوده است. مدت‌هاست که تاریخ هنر، دو سلسله ترکمن که هریک به سهم خود بخش بزرگی از سرزمین ایران را در اختیار داشتند را فراموش کرده است. در واقع، مراکز هنری آنها باشکوه‌ترین مراکز در دوره خود بوده‌اند.
