گروه جهان ایرنا کاخ سفید که خود دستخوش تلاطم است، از سازمان سیا خواسته است که در خارج از مرزهای امریکا دست به عملیات‌های تجاوزکارانه و تهاجمی بزند. کاخ سفید فقط این امریه را صادر کرده، اما هیچ گونه استراتژی یا پشتیبانی سیاسی لازم برای این برنامه ارائه نکرده است.
واشنگتن‌پست نوشته، مایک پمپئو، رییس سازمان سیا یک فعال سیاسی است؛ یک سیاستمدار باتجربه با شامه‌یی قوی برای متلک‌گویی. او یک جسور خطرپذیر است که هدفش این است که در اهدافی مانند کره شمالی، سازمان سیا هم کار اطلاعاتی کند و هم دست به عملیات‌های سری بزند. اما کار آن‌طور هم که پمپئو می‌پندارد، ساده نیست. مدیرکل سیا مشکلات بزرگی دارد که اجازه موفقیت در این دستور کار را به او نمی‌دهد. پمپئو بدون پشتیبانی وسیع فراحزبی هرگز از پس این کار بزرگ بر نخواهد آمد.
اگر چنین حمایتی در کار نباشد او هم به همان چاهی خواهد افتاد که سازمان سیا دهه‌های متمادی است که مرتبا در آن سقوط کرده است. سیا در طول دهه‌های گذشته هم به‌طور مرتب برنامه‌هایی جسورانه را به اجرا گذاشته، که بعضا هم مورد تردید بوده، اما دیری نپاییده است که همه باد این برنامه‌ها به یک باره فروکش کرده است؛ مثل بادکنکی سوراخ که نشتی دارد.
این برنامه‌های معیوب افتضاحی به بار آورده است که به‌شدت به حیثیت و اعتبار سیا و کارکنانش و یاران سیا در خارج از کشور لطمه زده است.
در اینجا به خطراتی که در این راه پیش‌روی سازمان سیا است، اشاره خواهیم کرد. این موارد بر مبنای تجربیات کهنه‌کاران سیا که تجربه کار کردن در دولت‌های جمهوری‌خواه و دموکرات داشته‌اند تنظیم شده است:
امروز اطلاعات بیش از هر زمان دیگری در تاریخ بشر، سیاسی شده است.
دونالد ترامپ تاکنون چندین بار با بیشرمی تمام متخصصان اطلاعاتی ایالات متحده را با نازی‌ها مقایسه کرده است. رییس‌جمهوری جنجالی امریکا بطور مرتب مفروضات اطلاعاتی را که بر خطر تهدید روس‌ها تاکید دارد اخبار جعلی یا شکار ساحره‌ها می‌خواند، ساحره‌هایی که به‌طرز شگفت‌انگیزی دفع شده‌اند.
در واقع سازمان سیا امروز بیشتر شبیه یک بازی فوتبال البته از نوع سیاسی است. جیمز کلاپر، مدیرکل سابق اطلاعات ملی و جان برنان، مدیرکل سابق سیا مواضع ترامپ را در مورد جامعه اطلاعاتی امریکا رد کرده و آن را توهین‌آمیز خوانده‌اند. حق با آنهاست. امروز میلیون‌ها امریکایی که تاکنون اعتقادی به فرضیه «دولت عمیق» نداشتند و آن را توهم می‌پنداشتند؛ حالا با موضع‌گیری روسای سابق اطلاعاتی علیه رییس‌جمهور، دیگر متقاعد شده‌اند که این توطئه وجود دارد. دولت ترامپ در این چند ماهی که روی کار آمده تا به حال یک تصمیم استراتژیک نگرفته است. سیاست‌های ترامپ درباره سوریه، روسیه، ایران و چین فقط ملغمه‌یی درهم و برهم از اهداف ضد و نقیض و موضوعاتی حل نشده است. رییس‌جمهوری در این شرایط سیا را وادار می‌کند که با این گزینه‌ها کنار بیاید.
مدیرکل سیا در آسپن درباره کره شمالی گفت که باید میان توانایی‌های نظامی کره شمالی با «کیم جونگ اون»، رهبر غیرقابل پیش‌بینی آن تمایز قائل شد و باید از کیم خواست که برود. پمپئو درباره ایران هم گفت که امریکا باید دست از ملاطفت با ایران بردارد و سکویی پیدا کند که بتواند از روی آن، یکسان و یکنواخت جلوی توسعه‌طلبی‌های تهران را بگیرد.
اما مساله این است که دولتی که پمپئو در خدمت آن است، غرق در آشفتگی است. رییس‌جمهوری امریکا تلاش می‌کند با لحنی زشت و ناپسند دادستان کل خود را مجبور به استعفا کند. شاید نفر بعدی در این فهرست رابرت مولر، مشاور مخصوص ترامپ باشد. اما اصل مهم این است که ایالات متحده باید ثبات و انسجام داشته باشد و به سیا وابسته نباشد.
پمپئو باید متوجه باشد که دستانش آن‌قدرها هم که فکر می‌کند، باز نیست و مجموعه‌یی از تعهدات حکومتی و قانون اساسی برعهده دارد ضمن آنکه متقابلا به رییس‌جمهوری هم متعهد است. او در این خودرو که هدایتش را برعهده گرفته فقط می‌داند جای پدال گاز کجاست، اما نمی‌داند که پدال ترمز کجاست.
در این میان شاید بتوان ریچارد هلمز را باهوش‌ترین مدیرکل سیا در تاریخ این سازمان دانست. هلمز کاملا مراقب بود مبادا خود را درگیر سیاست‌بازی‌ها کند. او حتی زمان ارائه گزارش اطلاعاتی به رییس‌جمهوری، خود شخصا در جلسه حاضر نمی‌شد. اما پمپئو که در زمره نمایندگان صریح کنگره بوده، درست عکس هلمز است. او تقریبا هر روز در کاخ سفید پرسه می‌زند و گفته می‌شود که حتی گاهی اوقات در امور سیاسی هم دخالت‌هایی دارد. به نظر میرسد که ترامپ عمل می‌خواهد و پمپئو هم اهل عمل است.
واشنگتن‌پست در پایان می‌نویسد:«این خواستن و توانستن اصل ذاتی و بنیادین در روابط هر رییس‌جمهوری با هر مدیرکل سازمان سیا است. اما در این یک مورد خاص، به جاست که حقیقتا نگران بود؛ چرا که مایک پمپئو نیز همچون همه مدیرکل‌های سیا که ما در طول دهه‌ها مشاهده کرده‌ایم، شخصیتی است ذاتا جاه‌طلب و فوق‌العاده پرشور از حیث ایدئولوژی.»
