«مروان المعشر»، نایب‌رییس مرکز مطالعات کارنگی که سابقه وزارت امور خارجه و معاونت نخست وزیر اردن را در کارنامه خود دارد، در مقاله‌ای که همزمان با پایگاه مرکز کارنگی در روزنامه اردنی «الغد» منتشر کرده تحلیل خود از بخش اقتصادی طرح امریکا برای حل مناقشه فلسطین و اسراییل موسوم به «معامله قرن» را ارایه کرده است.
ایالات متحده امریکا پیش از این جزییات این طرح اقتصادی را در جزوه‌ای حدود 40 صفحه‌ای منتشر کرد و در نشستی در منامه که 25 و 26 ژوئن برگزار شد آن را به بحث گذاشت.
در مقاله المعشر آمده: این عجیب‌ترین طرح اقتصادی‌ای است که به عمرم دیدم. انگار فلسطینی‌ها در آرمانشهر سیاسی به سر می‌برند و در تصمیم‌گیری سیاسی استقلال دارند. هیچ طرح اقتصادی‌ای بدون استقلال سیاسی موفق نخواهد بود.
طرح نشست بحرین با همه شعارهای زیبا و زرورق‌های چشمگیر و عکس‌های حرفه‌ای هرگز نمی‌تواند واقعیتی اساسی را از دیده پنهان کند، اینکه این طرح حتی اگر فرض کنیم کسی پیدا شود که در قدس و فلسطین آن را اجرا کند و حق فلسطینیان در تعیین سرنوشت را نادیده بگیرد باز هم در وضعیت اشغالگری قابلیت اجرا ندارد.
این طرح گویا ما را نادان یا احمق فرض کرده و کسی که آن را نوشته کمترین درکی از سرشت منطقه و مردم فلسطین و بلکه مردمی که آرزوی آزادی دارند، نداشته است.
در این طرح، همه این چیزها کنار گذاشته شده، بخش سیاسی ماجرا کاملا نادیده گرفته شده، انگار می‌شود اقتصاد را از سیاست جدا کرد.
در آن صحبت از پروژه‌ها و ارقامی خیالی و بلکه سوررئالیستی است که هیچ دولتی در امریکا هر قدر هم که مدافع اسراییل باشدتاکنون به چنین ساده دلی‌ای که حتی شایسته افراد هم نیست چه رسد به حکومت‌ها نرسیده بود.
طبیعی است این طرح نه نتیجه ساده دلی سیاسی که برآمده از مواضع ایدئولوژیک طراحان آن (کوشنر، گرینبلات، فریدمن) و تلاشی آشکار برای خلاصه کردن مساله فلسطین در مسائل پیش پاافتاده اقتصادی دقیقا مانند فروش یک قطعه زمین است.
در این طرح از ریخته شدن سرمایه به کرانه باختری و غزه و ورود بازارهای جهانی سخن گفته شده بی‌آنکه هیچ اشاره‌ای به اشغالگری اسراییل یا وجود 650 مانع امنیتی در زمین‌های اشغالی باشد.
ایده‌های بلندپروازانه‌ای مانند ایجاد یک میلیون فرصت شغلی و کاهش فقر به نصف مطرح شده بی‌آنکه سازوکار تحقق آن مشخص باشد.
وعده 50 میلیارد دلار داده شده که نیمی از آن در قالب وام است و براساس گزارش‌ها اکثر آن را قرار است کشورهای خلیج فارس تأمین کنند و غیر واقع بینانه بودن چنین طرحی نیاز به استدلال ندارد.
این 50 میلیارد دلار قرار است طی 10 سال پرداخت شود و براساس برآوردهای دکتر مصطفی البرغوثی آنچه به فلسطینیان خواهد رسید 800 میلیون دلار در سال است، یعنی کمتر از آنچه فلسطینی‌ها از جامعه بین‌المللی دریافت می‌کردند.
سهم اردن هم 7.5 میلیارد دلار در 10 سال است یعنی سالانه 750 میلیون دلار، یعنی نصف آنچه ایالات متحده امروز به اردن می‌پردازد! در این طرح از نمونه کشورهایی که توانسته‌اند برای مردم‌شان رفاه تامین کنند مانند کره جنوبی و تایوان و ژاپن و سنگاپور سخن گفته شده و این موضوع که این کشورها دارای استقلال سیاسی و اقتصادی‌اند و تحت اشغال نیستند کاملا نادیده گرفته شده است.
خطرناک‌ترین بخش این طرح استفاده از تعابیری است که نشان‌دهنده قصد امریکا برای بستن پرونده است، در آن از «جامعه فلسطین» سخن گفته شده و هیچ اشاره‌ای به «حکومت فلسطین» نشده است.
از «آمال فلسطینیان» سخن رفته نه حق تعیین سرنوشت یا استقلال و حاکمیت ارضی فلسطینیان.
این طرح هیچ چیز مثبت واقع‌بینانه‌ای ندارد و به روشنی توطئه‌ای علیه ملت فلسطین است.
درباره حضور اردن در نشست منامه نظری نمی‌دهم اما امیدوارم که اردن همان قاطعیتی که پادشاهش تاکنون نشان داده دربرابر این طرح بایستد و مطلقا حاضر به پذیرش آن نشود. تلاش برای جدا کردن سیاست از اقتصاد و ارایه طرحی اقتصادی با ظاهری خوش آب و رنگ که در باطن چیزی جز زدوبند برای بستن پرونده نیست، اقدامی چنان رسواست که ارزش هیچ اشاره مثبتی را ندارد.
منبع: میدل ایست نیوز
