نهم آوریل مصادف با پانزدهمین سال سقوط رژیم صدام بود اما در عراق هیچ نماد و نمودی از جشن و شادمانی دیده نمی‌شد و تقریبا سکوت در قبال این تحول مهم، ویژگی محسوس این روز بود. حتی پیرامون اعلام تعطیلی در این روز در عراق و عنوانی که برای این روز باید انتخاب شود، در عراق اختلاف نظر وجود دارد. برخی بر آن نام «روز سقوط رژیم صدام»، اکثریتی با یاد کردن از آن به عنوان «سقوط بغداد» می‌کوشند حادثه سقوط بغداد را به دست مغول‌ها در اذهان تداعی کنند و عده‌یی نیز به آن «روز آزادی» و جمعیت قابل توجهی نیز بر آن «سالروز اشغال عراق» نام نهاده‌اند. به گزارش ایرنا، در سطح خیابان‌ها هیچ تابلویی که به این مناسبت مهم اشاره کند دیده نمی‌شد و تنها مجسمه‌یی که به نشانه یادمان پایین کشیدن مجسمه صدام در میدان «فردوس» در مرکز بغداد نصب شده بود، به بهانه، بازسازی میادین پایتخت، برداشته شده و هیچ اثر دیگری که این حادثه را تداعی کند در این میدان یافت نمی‌شد. تنها آثار فعلی در اطراف میدان فردوس مجموعه‌یی از پوسترهای تبلیغاتی نامزدهای انتخابات پارلمانی عراق است که قرار است 22 اردیبهشت ماه برگزار شود. گرچه در سطح شبکه‌های اجتماعی هشتکی تحت عنوان (جشن سرنگونی رژیم صدام) ایجاد شده اما هیچ شخصیت برجسته عراقی در این هشتک عبارتی ننوشت. سید عمار حکیم رهبر جریان حکمت ملی عراق که به این مناسبت بیانیه داده به تقارن معنی‌دار سالروز سقوط رژیم صدام با سالروز شهادت آیت‌الله محمدباقر صدر، بزرگ‌ترین معارض رژیم صدام اشاره کرده است. وی با عبور گذرا از تاریخ سیاه حاکمیت بعث بر عراق که فقط از خاندان حکیم 60 عالم و فاضل و روحانی را به شهادت رسانده نوشت مردم عراق در این روز امیدوارند که بحران‌ها از سر عراق برداشته شود و بتوان بر ورق زدن تاریخ گذشته، صفحه روشنی را به روی نسل‌های آینده بازکرد. در شرایطی که دولت منطقه کردستان عراق، این روز را «روز آزادی» دانسته و بر همین اساس تعطیلی رسمی را در سه استان اربیل، سلیمانیه و دهوک اعلام کرده است برخی از استان‌های جنوب عراق نیز به صورت انفرادی این روز را تعطیل اعلام کرده‌اند اما تعطیلی در این استانها منتسب به دو مناسبت شده یکی «سقوط رژیم صدام» و دومی سالروز شهادت آیت‌الله محمدباقر صدر. استان‌های کربلا، میسان، المثنی سه استان شیعه‌نشین در جنوب عراق هستند که سه‌شنبه تعطیلی رسمی اعلام شده بود. در بغداد پایتخت عراق نیز سکوت دولت مرکزی و شورای استان بغداد درباره تعطیلی در این روز، مردم را سرگردان کرد و ادارات و حتی مدارس که این روزها مصادف با امتحانات برخی از سطوح تحصیلی است، به صورت نصف و نیمه به کار خود ادامه دادند. احمد الذواق یکی از فعالان اجتماعی معروف عراقی در شبکه‌های اجتماعی در یادداشت کوتاهی به مناسبت این روز نوشت: «سالروز سرنگونی صدام را جشن نگرفته‌ام چون می‌ترسم درباره احزاب مشارکت‌کننده در دولت چیزی بنویسم و فردا این احزاب نیز سرنوشتی مانند رژیم بعث داشته باشند.» کارشناسان معتقدند که عدم اهتمام به این روز مهم، به دلیل این است که سقوط رژیم صدام به دست خود ملت عراق نبوده و ناشی از دخالت خارجی بوده است که در نهایت منجر به اشغال عراق توسط امریکایی‌ها شد و تا به امروز عراق از تبعات منفی این اشغال خارجی ضربه می‌بیند. برخی نیز بر این باورند که عدم اهتمام افکار عمومی عراق به این روز، به نوعی اعلام ناخرسندی از رهبران عراقی است که اداره کشور را بعد از سقوط رژیم صدام به دست گرفتند اما نتوانستند، انتظارات مردمی در خصوص رفاه و پیشرفت و حفظ استقلال عراق را تحقق بخشند. حوادث و رخدادهای بی‌شماری در این 15 سال بر عراق رفته که آخرین آن دو قضیه جنگ با گروه تروریستی داعش و دیگری ناکام گذاشتن طرح تجزیه و جدایی منطقه کردستان از عراق بوده است. با وجود این، برخی‌ها نیز در همین هشتکی که به مناسبت سالروز سقوط رژیم صدام در شبکه‌های اجتماعی ایجاد شده، این روز را به دلیل بسیاری از دستاوردها شایسته جشن دانسته‌اند. آزادی بیان، آزادی تاسیس احزاب سیاسی، برگزاری انتخابات آزاد، مشارکت مردم در سرنوشت خود، بهبود تدریجی جایگاه عراق در سطح منطقه و جهان و ارتباط آزاد عراق با جهان و نبود ترس از زندان‌های مخوف سابق و گورهای جمعی از جمله دستاوردهای مبارک سقوط صدام دانسته‌اند. با وجود این با وجود بحث و جدل جاری در فضای مجازی، اما حقیقت خیابان‌های عراق در سالروز سقوط رژیم صدام سکوت است و تنها صدایی که این سکوت را در طول و عرض خیابان‌های پایتخت می‌شکند، صدای پاهای تاول‌زده سوگواران امام موسی کاظم(ع) و نوحه‌هایی است که از موکب‌های پذیرایی از زائران در طول خیابان‌های بغداد پخش می‌شود. سوگواران، بدون توجه به رخداد تاریخی که 15 سال قبل در این میدان اتفاق افتاد و بسیاری آن را اعلام پایانی بر مخوف‌ترین رژیم‌های دیکتاتوری منطقه که بیشترین قربانیان آن را همین شیعیان تشکیل می‌دادند، آرام و با طمانینه، سر در راه کاظمین نهاده و گویا تنها دلمشغولی آنها رسیدن به جوار امام‌شان است.
