دوم تیر ماه 1400 بود که آن اتفاق شوم رخ داد. از این دست اتفاق‌ها که هر از گاهی باعث می‌شود تا غمی عظیم بر دل و جان مردم بنشیند، طی سال‌های اخیر کم رخ نداده است. از کشتی سانچی تا پرواز ps752 ، از آوار شدن پلاسکو تا تصادف اتوبوس حامل خبرنگاران و این آخری هم متروپل آبادان. همه اینها می‌توانست اتفاق نیفتد، همه این حوادث می‌شد که جور دیگری رقم بخورد و خطاهای انسانی جان انسان‌های بی‌گناه را نگیرد. اما در پس این اتفاق‌ها بررسی و رسیدگی به فاجعه‌ای که رخ داده و پیدا کردن افرادی که سهم بزرگی در این رخداد دارند، خود حکایتی است که باید بیش از پیش به آن توجه کرد. هنوز یادمان نرفته که چطور رییس وقت سازمان محیط زیست برای تسلیت گویی به خبرنگاران با چه ادبیاتی صحبت کرد و چطور عامرانه در مقابل آنها قرار گرفت. هنوز یادمان نرفته که فریاد تظلم‌خواهی خبرنگاران بلند بود و هیچ کس به آن پاسخی نداد. یک برنامه خبری برای اتفاقی که هنوز رخ نداده بود، برای احیای دریاچه ارومیه که البته این روزها حال خوشی ندارد و توفان نمک هر از گاهی تا شهر تبریز هم می‌آید. یک برنامه خبری که نه انگار تبلیغی بود برای آنها که می‌خواستند عملکرد انجام نشده شان را انجام شده جلوه دهند و بزرگ نمایی کنند، اما حتی این زحمت را به خود ندادند که شرایط برگزاری این برنامه خبری را برای خبرنگاران فراهم کنند. آنها حتی به این مساله فکر نکردند که برای حمل و نقل خبرنگاران نباید از اتوبوس قراضه کارخانه سیمان استفاده کنند، حتی شأن خبرنگاران را در این زمینه نادیده گرفتند، هر چند که آن اتوبوس اصلا نباید برای جابه‌جایی هیچ انسان دیگری استفاده می‌شد اگر مسوولان کمی احساس مسوولیت می‌کردند. اما نکته غم‌انگیز‌تر اینکه حکم منع تعقیب برای سه نفر از افرادی که مقصران اصلی این حادثه بودند از سوی دادگاه صادر شد و در میان بهت و حیرت خانواده قربانیان حادثه و دیگر خبرنگارانی که در این سانحه آسیب دیده بودند، این حکم اجرا شد. حالا اما دادگاهی برگزار شد برای اعتراض به صدور و اجرای این حکم. برای اینکه خانواده‌های دو خبرنگار جان باخته دادخواهی کنند. دو خبرنگار جوانی که یکی از آنها زمان زیادی از زندگی مشترکی که شروع کرده بود نمی‌گذشت و دیگری قرار بود بعد از این سفر راهی خانه بخت شود اما... حالا یک سال از جان باختن «ریحانه یاسینی» و «مهشاد کریمی» دو خبرنگاری که در اتوبوس حضور داشتند می‌گذرد. هنوز داغ خانواده‌ها و همکاران این دو خبرنگار تازه است. داغ جامعه خبرنگاری تازه است، تا روزی که مشخص نشود چه کسانی با بی‌توجهی باعث بروز چنین اتفاق دلخراشی شده‌اند، داغ ما تازه می‌ماند. حال باید دید بعد از اینکه قاضی اظهارات و مدارک اولیای دم را در دادگاه رویت کرده چه حکمی برای مسببین این حادثه صادر خواهد شد.
در دادگاه چه گذشت؟
وکیل شاکیان اتوبوس خبرنگاران گفت: دادگاه چند ساعت طول کشید که اولیای دم ریحانه یاسینی (خبرنگار متوفی ایرنا در حادثه) و مهشاد کریمی (خبرنگار متوفی ایسنا در حادثه) نیز حضور داشتند.
محمد داسمه اظهارداشت: من هم به عنوان وکیل خبرنگاران در جلسه حضور داشتم، دلایل خود را مطرح کردیم، همچنین مباحث فنی را هم گفتیم اینکه اتوبوس معیوب بود و سیستم «ریتاردر» اتوبوس خراب بود، همچنین مباحث حقوقی در زمینه اسباب مسوولیت و اشتراک در مسوولیت را از باب فقهی و قانونی بیان کردیم و تمامی حاضران در جلسه اعم از اولیای دم و خبرنگاران اعلام کردند که خواسته ما عدالت و تعقیب، محاکمه و محکومیت مدیرانی است که در این حادثه کوتاهی و قصور کردند و مسبب این تصادف بودند. او ادامه داد: در این جلسه دادگاه، از سوی شاکیان اعلام شد که صرفا به دنبال راننده نیستند و هدفشان هم مسائل مادی نیست بلکه هدف محکومیت مدیرانی است که تخلف کردند و باید بابت خطاهایشان محاکمه شوند و هم اینکه موارد مشابهی اتفاق نیفتد. وکیل پایه یک دادگستری ادامه داد: قاضی هم به تمام صحبت‌ها گوش داد و تمامی موارد ثبت شد؛ امیدواریم مسوولان مربوطه به علت قصور و تقصیری که در اجرای این برنامه داشتند محاکمه و در نهایت محکوم شوند. داسمه تاکید کرد: خبرنگاران، من و وکیل ریحانه یاسینی و مهشاد کریمی به اتفاق تقاضای محکومیت مسوولان سفر را مطرح کردیم. در زمینه عدلیه اثبات، نظریه کمیسیون عالی تصادفات، گزارشات تحقیقی و عمقی سازمان حمل و نقل جاده‌ای کشور و نظر فرمانده پلیس راه را در پرونده قرار دادیم، همچنین در زمینه حقوقی و حتی اسباب طولی هم معتقد بودیم که اشتراک در مسوولیت است و هر کسی به سهم خودش مقصر است بر این اساس یک اظهارنامه قطعی هم ارایه کردیم. به گفته او با توجه به مهم بودن پرونده، پرونده توسط رییس مجتمع شهید بهشتی محاکم ارومیه شخصا رسیدگی شد.
