خرس سیاه آسیایی با داشتن یک علامت «۷» مانند بر روی یقه گردنش، جزو گونه‌های در خطر انقراض است از این رو کمیته ملی حفاظت از خرس در سازمان حفاظت محیط زیست تشکیل شده و حفاظت از این گونه ارزشمند را بر عهده دارد. خرس سیاه آسیایی یکی از گونه‌های آسیب‌پذیر در جهان است که زیرگونه بلوچی است، پراکندگی آن محدود به پاکستان و جنوب شرقی ایران در سه استان هرمزگان، کرمان و سیستان و بلوچستان است و زیرگونه‌ای به‌شدت در معرض خطر انقراض است. مشخصه این حیوان وجود نوار سفید رنگ به شکل هفت روی سینه است. خرس بلوچی بیشتر در مناطق جنگلی، به ویژه در نواحی تپه ماهوری و کوهستانی زندگی می‌کند و در استان‌های کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان با تراکم بسیار پایین حضور دارند. خرس سیاه آسیایی براساس قوانین سازمان حفاظت محیط زیست در زمره گونه‌های در خطر انقراض است، تخریب و جزیره‌ای شدن زیستگاه‌ها، شکار و زنده‌گیری توله‌ها مهم‌ترین عوامل ازبین رفتن این حیوان در ایران به شمار می‌رود، همچنین به دلیل خشکسالی و کاهش مواد غذایی در زیستگاه‌ها به سمت مزارع می‌آیند و در مواجهه با روستاییان احتمال تلف شدن آنها بالا می‌رود. با آنکه خرس سیاه آسیایی از آرام‌ترین گونه‌های خرس در میان پستانداران است، اما اینگونه نسبت به انسان بسیار پرخاشگر است؛ در نتیجه بهتر است که هیچگاه نزدیک این حیوان نشوید. برخلاف تصورات عمومی که همه فکر می‌کنند همه خرس‌ها، خواب زمستانی دارند، این نوع خرس در زمستان نمی‌خوابد و ۲۵ سال نیز عمر می‌کند. برخی سازمان‌های مردم نهاد با کمک سازمان حفاظت محیط زیست در استان‌های کرمان و سیستان و بلوچستان به بررسی زیست‌شناسی و بوم‌شناسی خرس سیاه آسیایی پرداخته‌اند. در این تحقیقات، اطلاعات بیولوژیکی و برخورد این حیوان با جوامع محلی مورد بررسی قرار گرفته است، نتیجه این شد که در میان تمامی عوامل تهدیدکننده حیات این حیوان زیبا، مهم‌ترین عامل، تعارض موجود میان نیازهای خرس سیاه بلوچی با خواسته‌های انسان است. شواهد نشان می‌دهد که برخی شکارچیان با هدف طب سنتی این حیوان را شکار می‌کنند و به کشورهای دیگر می‌فرستند، در نتیجه سازمان حفاظت محیط زیست برای جلوگیری از شکار خرس سیاه آسیایی و حفاظت از آن، جریمه شکاری معادل ۵۰ میلیون تومان را برای آن تعیین کرده است، اما باید دید که این جریمه‌ها بازدارنده هستند و حیات این گونه ارزشمند حفظ می‌شود.
