صنعت سرم‌سازی کشور ما به شکلی است که می‌تواند به جز ایران برای سه کشور دیگر سرم تولید کند، واقعا جای تعجب است که چطور این اتفاق رخ داده است. الان در بازار آزاد سرم را به قیمت ۲۰۰هزار تومان خرید و فروش می‌کنند. امیرعلی سوادکوهی، فوق‌تخصص مراقبت‌های ویژه و رییس انجمن مراقبت‌های ویژه ایران، درباره این شرایط می‌گوید: وضعیت فاجعه است و حتی خیلی بدتر از چیزی است که در این ارقام دیده می‌شود، خود مسوولان هم گفته بودند که تعداد مبتلایان و جان‌باختگان بیشتر از این اعداد است. بیمارستان‌ها دیگر ظرفیتی ندارند. وسط اورژانس برخی از بیمارستان‌های خصوصی بیمار خوابیده است، شرایط تا این حد بحرانی است.مریض‌هایی با میزان اکسیژن ۵۰درصد در بخش بستری شده‌اند و آنجا فقط صبر می‌کنند تا مریض فوت کند، چون هیچ درمانی برای ارایه دادن به مریضی با این حجم از درگیری در بخش وجود ندارد. یکی از دلایل این موضوع هم کمبود تخت‌های مراقبت ویژه از قبل شروع پاندمی در کشور است، در حالی در ایران باید حدود ۲۰هزار تخت بیمارستانی مخصوص آی‌سی‌یو باشد که فقط ۷۲۰۰ تخت وجود دارد. در واقع ما عادت کردیم با کمترین امکانات کار کنیم و بدون سلاح به جنگ برویم، تا یک حدی می‌توانیم در این مسیر موفق باشیم ولی بالاخره شکست می‌خوریم. همین بالا رفتن تعداد فوتی‌ها نوعی شکست برای کادر درمان به حساب می‌آید. اما کار دیگری از دستمان بر نمی‌آید، با حداقل امکانات حداکثر تلاش خود را انجام می‌دهیم.
سیستم درمانی کشور فرو ریخته
او افزود: همین حالا سیستم درمانی کشور فروریخته است، مسوولان هم به این موضوع آگاه هستند اما حرفی برای گفتن ندارند. وقتی مریض را در محوطه بیمارستان درمان کنید یعنی سیستم درمانی فروریخته است.وضعیت در بیمارستان‌های دولتی فاجعه است، مریض‌هایی با میزان اکسیژن ۵۰درصد در بخش بستری شده‌اند و آنجا فقط صبر می‌کنند تا مریض فوت کند، چون هیچ درمانی برای ارایه دادن به مریضی با این حجم از درگیری در بخش وجود ندارد.
وضعیت فاجعه است
او در بخش دیگری از سخنانش افزود: وضعیت فاجعه است و حتی خیلی بدتر از چیزی است که در این ارقام دیده می‌شود، خود مسوولان هم گفته بودند که تعداد مبتلایان و جان‌باختگان بیشتر از این اعداد است. بیمارستان‌ها دیگر ظرفیتی ندارند. وسط اورژانس برخی از بیمارستان‌های خصوصی بیمار خوابیده است، شرایط تا این حد بحرانی است. در بیمارستان‌های دولتی که مردم در محوطه دراز کشیده‌اند. دکتر سوادکوهی گفت: تعداد بیمارستان‌های غیرکرونایی در تهران خیلی کم است و حتی بیمارستان‌هایی که تا حالا مقاومت کرده بودند با افزایش تعداد بیماران مجبور به پذیرش بیماران کرونایی هستند و بیشتر از ظرفیتشان هم الان با بیماری درگیر هستند. مثلا در بیمارستان نورافشار که ۱۰۰ تخت دارد، بیش از ۱۲۰ بیمار بستری هستند و تقریبا همه بیماران هم کرونایی هستند. متاسفانه هنوز به انتهای داستان نرسیده‌ایم. ضمن اینکه چند هفته دیگر به اوج این وضعیت می‌رسیم و آن زمان باید ببینیم شرایط به چه شکل است. او وضعیت آی‌سی‌یو‌ها ار فاجعه بار دانست و گفت: چیزی حدود ۲۰۰هزار تخت بیمارستانی داریم که ۱۰درصد آنها یعنی باید ۲۰هزار مورد آنها ویژه باشد. اما ما فقط ۷۲۰۰ تخت آی‌سی‌یو در ایران داریم که البته فقط ۵۷۰۰ مورد آنها واقعا قابل استفاده است. حتی اگر فرض کنیم ۷۲۰۰ تخت بیمارستانی وجود دارد بازهم وضعیت اسف‌بار است. ما عقب هستیم و برای هر تخت آی‌سی‌یو ۵میلیارد تومان باید هزینه شود و برای اضافه کردن هزار تخت باید ۵هزار میلیارد تومان هزینه کرد، موضوعی که در شرایط کنونی اصلا امکان ندارد. اصلا تصور نکنید که در این مدت چیزی اضافه شده است و به هیچ عنوان پیشرفتی نداشتیم، ما اصلا وقت نکردیم تا بتوانیم شرایطمان را تغییر بدهیم. رییس انجمن مراقبت‌های ویژه ایران گفت: ما مجبور هستیم خیلی از بیماران را رد کنیم، در شبانه‌روز تماس‌های زیادی با من گرفته می‌شود اما واقعا جایی برای بستری بیماران ندارم. ممکن است به خاطر همین موضوع افراد جانشان را از دست بدهند، ما پیگیری نمی‌کنیم اما وقوع چنین اتفاقی محتمل است، پس فکر می‌کنید علت افزایش تعداد جان‌باختگان به این شکل چه دلیلی دارد؟ الان یک مریض ساده کرونایی باید چندین میلیون تومان هزینه کند و اگر هم شرایطش خوب نباشد تا چند ده میلیون تومان هزینه درمانش می‌شود، من به همین دلیل سال گذشته نامه‌ای برای ریاست‌جمهوری نوشتم که هزینه گروهی از بیماران را پرداخت کنند، اما به نظر می‌رسد کرونا اولویتشان نیست.
اصلا در واکسیناسیون موفق نبودیم
او افزود: اگر واکسیناسیون را به سرعت انجام می‌دادیم الان این میزان تلفات نمی‌دادیم. حداقل باید ۵۰درصد جمعیت‌مان دو دز واکسن را تزریق کرده باشند تا تاثیر واکسیناسیون را در آمار کرونا ببینیم. از سمتی مسائل دیگر هم وجود دارد، من رییس انجمن آی‌سی‌یو کشور هستم اما هنوز نمی‌دانم که واکسن برکت چه ترکیبی دارد و به من هم نگفتند.
