قانون صندوق ضمانت صادرات ایران نهم مرداد 1352 و در مجلس بیست و سوم شورای ملی به تصویب نمایندگان رسید. بر اساس ماده یک این قانون، به منظور توسعه و افزایش صادرات کشور و حفظ حقوق صادرکنندگان در مقابل خطرات مالی که معمولاً شرکتهای بیمه تجارتی آنها را بیمه نمی‌کنند همچنین تضمین اعتباراتی که به مصرف صدور این‌گونه کالا و خدمات می‌رسد صندوق ضمانت صادرات ایران که در این قانون صندوق‌نامیده می‌شود تأسیس می‌شود. ماده 2 نیز تصریح می‌کند: صندوق به صورت شرکت سهامی اداره می‌شود و دارای شخصیت حقوقی و استقلال مالی بوده و وابسته به وزارت اقتصاد است و بر طبق‌مقررات این قانون و قانون تجارت و مقررات مربوط به شرکتهای دولتی اداره خواهد شد. سرمایه صندوق مبلغ دویست میلیون ریال است که به دویست سهم یک میلیون ریالی بانام تقسیم می‌شود و تمام آن‌متعلق به دولت و غیرقابل انتقال است. سرمایه مذکور از محل اعتبارات عمرانی کشور تأمین و پرداخت می‌شود. همچنین هر گاه درآمدهای حاصل برای پرداخت خسارتها کافی نباشد در ده سال اول فعالیت صندوق کسری مربوط در هر سال پس از کسر‌اندوخته‌های سال‌های قبل در بودجه کل کشور منظور می‌شود. بودجه سالانه صندوق نیز پس از تأیید شورای عالی به تصویب مجمع عمومی صندوق واحد رسید. طبق قانون، این صندوق می‌توانست برای رفع احتیاجات خود از موسسات اعتباری داخلی با تأیید شورای عالی و تصویب مجمع عمومی وام دریافت دارد. به ارکان صندوق نیز در همین قانون اشاره شده است که همه ارکان آن از مسوولان مرتبط با صادرات و تجارت هستند. صندوق، مطالبات صادرکنندگان را از خریداران کالاها و خدمات صادراتی در مقابل خطرات ناشی از امور مشخص شده، تضمین می‌کند. صندوق در مقابل انجام خدمات یادشده کارمزد دریافت می‌کند.
