با افزایش ترافیک ناشی از ازدیاد خودروها در تهران، مسوولان شهرداری وقت تصمیم به ساخت بزرگراه (اتوبان) گرفتند و به همین منظور اولین بزرگراه با نام فعلی بزرگراه مدرس در سال 1349 و به طول 9 کیلومتر ساخته شد. در دوره پهلوی دوم، همزمان با گسترش و رشد جمعیت در تهران، شهرداری وقت به فکر احداث خیابان‌های جدید به سبب ارتباط چهارگوشه تهران افتاد و با الهام از معماری غربی، احداث خیابان‌ها، میادین و بزرگراه‌ها را آغاز کرد. در دهه 40، پس از اصلاحات ارضی، شمار کارخانه‌های مونتاژ در ایران افزایش پیدا کرد؛ ازجمله کارخانه‌های مونتاژ آریا شاهین، ژیان، شورلت ایران، پیکان و ده‌ها کارخانه مونتاژ دیگر که همگی آنها باعث شدند ترافیک در تهران غیرقابل کنترل شود. به این دلیل، شهرداری با کمک اداره راهنمایی و... برای حل مشکل ترافیک متوسل به ساخت بزرگراه‌ها در تهران شدند. از مهم‌ترین بزرگراه آن دوره، بزرگراه شاهنشاهی (بزرگراه مدرس)، بزرگراه ایوبی (شیخ فضل‌الله نوری)، بزرگراه پارک وی (چمران) و چندین بزرگراه دیگر بودند که مصادف با سال 1357 و آغاز انقلاب اسلامی پروژه‌های احداث آنها متوقف شد. بزرگراه شاهنشاهی: این بزرگراه دارای طول تقریبی9 کیلومتری است. ابتدای آن در شمال از پل پارک‌وی آغاز می‌شود و در انتها به میدان 25 شهریور (هفت‌تیر) می‌رسد. تاریخ ساخت بزرگراه شاهنشاهی و پل پارک وی به سال 1349 بازمی‌گردد که بعد از پیروزی انقلاب، به بزرگراه مدرس تغییر نام یافت. بزرگراه ایوبی: این بزرگراه 6 کیلومتری که در غرب تهران واقع شده و از اتوبان تهران-کرج تا محدوده شهرک غرب را دربرمی‌گرفت، بعد‌ها به نام آیت‌الله شیخ فضل‌الله نوری نام‌گذاری شد. بزرگراه 76 متری شمال عباس‌آباد: یکی از بزرگراه‌هایی که در دوران پهلوی دوم ناتمام باقی ماند، بزرگراهی بود که غرب پایتخت را به شرق متصل می‌کرد و امروزه ما آن را به عنوان بزرگراه شهید همت می‌شناسیم. در سال 1355، دو شرکت انگلیسی، ساخت بزرگراه شمال عباس‌آباد را آغاز کردند. این طرح با پیروزی انقلاب و هشت سال جنگ تحمیلی متوقف شد و سرانجام، از سال 1367 تا سال 1375، شهر تهران به شکل کارگاهی بزرگ درآمد و بسیاری از طرح‌های بزرگراهی ساخته شد. کرج به عنوان یک منطقه ییلاقی و خوش‌آب‌وهوا چه در زمان قاجار و چه در دوران پهلوی، تفریحگاه مطلوبی برای مردم، درباریان و اشراف بود و همچنین تنها راه ارتباطی با شمال کشور. با گسترش و ازدیاد اتومبیل، جاده قبلی که به عنوان جاده قدیم شناخته می‌شد، تکافوی این ازدحام از اتومبیل را نمی‌داد؛ در نتیجه، در سال 1341، دولت وقت پهلوی دوم تصمیم گرفت برای کنترل بار ترافیکی، راه مناسبی برای اتصال تهران به کرج بسازد که از آن به عنوان شاهراه تهران- کرج نام برده می‌شد. این پیشنهاد موردتصویب قرار گرفت و به موجب تصویبنامه، جاده جدیدی به عرض 76 متر احداث شود. شرکت راه‌سازی ایرانی شروع به احداث نخستین اتوبان ایران کرد و در آذر سال 1345، این شاهراه را به پایان رساند.
