بیستم خرداد 1324، رییس مجلس شورای ملی به‌طور رسمی اعلام کرد که این مجلس به کابینه ابراهیم حکیمی رای اعتماد نداده است. این مجلس درروز سیزدهم همین سال با گرفتن 25 رای مثبت از مجموع 95 رای، به دولت رای اعتماد نداده بود. ابراهیم حکیمی پس از سقوط دولت قوام در سال 1321 که در آن مشاور نخست‌وزیر بود تا ۱۳۲۴ عهده‌دار سمت دولتی دیگری نشد. در اردیبهشت ۱۳۲۴، فراکسیون‌های مختلف مجلس به نخست‌وزیری وی به عنوان دولتمردی محترم و بدون مناسبات نزدیک با قدرت‌های خارجی، متمایل شدند ولی او در انتخاب وزیران، نظر نمایندگان را تأمین نکرد و در نتیجه، مجلس به وی رأی اعتماد نداد. در اسناد مجلس شورای ملی درباره این جلسه آمده است: «مجلس شورای ملی در جلسه ۱۳/۳/1324 نسبت به کابینه آقای حکیمی نخست‌وزیر رأی اعتماد گرفته و چون ۲۵ نفر از ۹۵ نفر عده حاضر فقط رأی مثبت داده بودند لذا اکثریت حاصل نگردید.» او در بخشی از برنامه‌هایش برای اداره دولت گفته بود: «دولت در ضمن مذاکراتی که در باب مناسبات اقتصادی و تجارتی مملکت با متحدین خود به عمل خواهد آورد وضع اداره امور‌اقتصادی و مالی مملکت را نیز مورد مطالعه قرار خواهد داد تا کم و کیف آن را با توجه به وضعی که به مناسبت خاتمه جنگ اروپا پیش خواهد آمد‌بسنجد و اقداماتی را که به اقتضای اوضاع فعلی مملکت و به منظور تعدیل بودجه و تجدید نظر در مالیات ها و تهیه کار و بهبودی و فلاحت و صناعت و‌وضع مستخدمین و بهبودی وضع کارگران و کشاورزان و نظایر آن ضروری شمرده شود معین نماید و البته در ضمن اموری که همواره توجه خاص‌دولت مصروف آن خواهد شد استقرار امنیت و اصلاح و تکمیل قوای تأمینیه مملکت است که مخصوصاً در این اوقات حائز کمال اهمیت است. شاید تکرار این مطلب زائد نباشد که امروز در نتیجه وقایعی که از چگونگی آن نمایندگان محترم خود به خوبی آگاه هستند حتی یک رشته از امور‌مملکت را هم نتوان نام برد که محتاج به اصلاحات نباشد و ناچار دولت در ضمن برخورد به هر یک از آنها آنچه در حیطه امکان باشد برای بهبودی‌کیفیت آن بذل جهد خواهد کرد.» حکیمی در پی رای عدم اعتماد به کابینه‌اش، ترجیح داد استعفا دهد اما پس از آن دو بار دیگر نیز مامور تشکیل کابینه شد، یک بار آبان ماه همان سال که دولتش ۷۶ روز عمر کرد و دیگر بار آذرماه ۱۳۲۶ بود که حکیمی جایگزین قوام شد. این بار نیز حکیمی نتوانست حتی یک سال بر مسند امور بماند و در طولانی‌ترین دوران نخست‌وزیری‌اش کمتر از ۶ ماه دوام آورد و در اواسط خرداد ۱۳۲۷ از سمت خود استعفا کرد.
