خرداد سال 1334 و در جریان مجلس هجدهم شورای ملی، قانون راجع به اکتشاف و بهره‌برداری از منابع طبیعی فلات قاره ایران به تصویب رسید. بر اساس ماده اول، کلمه فلات قاره مستعمل در این قانون همان معنی را دارا است که از کلمات مصطلح Continental – Scelf کنتینانتال شلف (به زبان‌انگلیسی) یا پلاتو کنتینانتال Plcateau - Continental (به زبان فرانسه) مستفاد می‌شود. طبق ماده دوم، مناطق و همچنین منابع طبیعی کف دریا و زیر کف دریا تا حدود فلات قاره سواحل ایران و سواحل جزایر ایران در خلیج فارس و بحر‌عمان متعلق به دولت ایران و تحت حاکمیت دولت ایران بوده و هست. در مورد بحر خزر بنای عمل طبق اصول حقوق بین‌المللی مربوط به دریاهای بسته بوده و هست. در صورتی که فلات قاره مندرج در ماده قبل تا سواحل کشوری دیگری بسط داشته یا به کشور همجوار دیگری مشترک باشد در صورت‌بروز اختلاف نسبت به حدود فلات قاره ایران اختلاف مزبور بر اساس انصاف حل خواهد شد و دولت برای حل این قبیل اختلافات احتمالی از طریق‌سیاسی اقدامات لازمه را خواهد کرد. بر اساس ماده چهارم، این قانون در مقررات مندرج در قانون 24 تیر ماه 1313 مربوط به تعیین حدود آبهای ساحلی و منطقه نظارت دولت در دریاها تغییری‌نداده و قانون مزبور به قوت خود باقی است. ماده پنجم می‌گوید که این قانون در وضع آبهای روی فلات قاره از لحاظ حق کشتیرانی آزاد و کامل زیر دریا تغییری نخواهد داد و دولت می‌تواند موسسات‌لازم را به منظور اکتشاف و بهره‌برداری از منابع طبیعی روی فلات قاره ایجاد نموده و هر گونه اقدامی را که برای تأمین امنیت موسسات مزبور لازم باشد‌به عمل آورد. این قانون که مشتمل بر پنج ماده و یک تبصره است به تصویب مجلس‌شورای ملی رسید و در جلسه 2 تیر ماه 1333 نیز به تصویب مجلس سنا رسید.
