اول خرداد سال 1336، نمایندگان مجلس نوزدهم شورای ملی ماده واحده الحاق دولت ایران به قرارداد پستی جهانی و موافقتنامه منعقده میان سازمان ملل متحد و اتحاد پستی جهانی را تصویب کردند. همچنین در این قانون مقاوله‌نامه راجع به مرسولات و جعبه‌ها و مقاوله‌نامه راجع به امانات پستی و مقاوله‌نامه راجع به بروات پستی و‌آیین‌نامه‌ها و پروتکلهای نهایی ضمیمه آنها را که در تاریخ 11 ژوئیه 1952 در سیزدهمین کنگره پستی عمومی منعقده در بروکسل به امضاء رسیده بود، به تصویب رسید. بر این اساس، قرارداد پستی جهانی دارای 83 ماده و پروتکل نهایی آن دارای 19 ماده و اظهاریه متمم آن و موافقتنامه منعقده میان سازمان ملل متحد و اتحاد‌عمومی پستی جهانی مشتمل بر 16 ماده و اظهاریه متمم آن دارای دو ماده و آیین‌نامه اجرای قرارداد پستی جهانی دارای 87 ماده و مقررات راجع به‌جعل مراسلات هوایی مشتمل بر 33 ماده و پروتکل نهایی آن دارای 3 ماده تصویب شد. کشورهایی که قرارداد بین‌المللی پستی را امضا کردند، تحت عنوان پستی عمومی یک قلمرو پستی واحد را تشکیل داده و مراسلات را با یکدیگر‌مبادله می‌کنند. هدف از این اتحاد تحکیم سازمان و تکمیل سرویسهای مختلف پستی و تأمین وداد در این قلمرو است تا در نتیجه همکاریهای بین‌المللی توسعه بیشتر‌یابد. مقر اتحاد و مقر سازمان‌های دایمی آن در شهر برن تثبیت شد. البته هر یک از کشورهای عضو اتحاد اجازه دارد در هر موقع که مایل باشند ضمن ارسال یادداشتی به دولت سوییس اعلام دارد که از اجراء قرارداد حاضر‌درباره مستملکات و سرزمینهای ماوراء بحار و تحت‌الحمایه‌ها یا سرزمینهای تحت سیادت یا تحت قیمومیت که بر طبق بند اول به آنها اشاره شده است‌صرف نظر خواهد کرد. البته ایران پس از تصویب قانون پیوستن به این قرارداد در مجلس، از آن خارج نشد. زبان رسمی اتحاد پستی جهانی زبان فرانسوی انتخاب شده بود.
