چهاردهم اردیبهشت 1306 و در مجلس ششم شورای ملی، قانون اجازه تاسیس بانک ملی ایران برای پیشرفت امر تجارت ، فلاحت ، زراعت و صناعت قانون اجازه تأسیس بانک ملی ایران به تصویب رسید. طبق ماده اول این قانون، دولت مکلف شد برای پیشرفت امر تجارت ، فلاحت ، زراعت و صناعت بانکی موسوم به بانک ملی ایران تأسیس کند که مرکزش‌در تهران و شعب آن متدرجا در ایالات و ولایات و ممالک خارجه دائر خواهد شد. طبق ماده دوم قانون، سرمایه اصلی بانک پانزده میلیون تومان خواهد بود و محل آن وجوه حاصله از فروش جواهرات دولتی و خالصجات است که به موجب‌قوانین مخصوص به فروش خواهد رسید. همچنین برای اینکه سرمایه ابتدایی جهت شروع به کارهای بانک تهیه شود دولت مجاز شد مبلغی که بیش از پنج میلیون تومان نباشد از ودایع‌خود (به استثنای وجوه انحصار قند و چای) به عنوان سرمایه به بانک بپردازد و اضافه عایدات و صرفه‌جویی های بودجه مملکتی 1304 و 1305 و1306 را از بابت آن مبلغ محسوب و بقیه آن را در بودجه 1307 و سنوات بعد مبلغی که بیش از سالی پانصد هزار تومان نباشد در جزو بودجه مخارج‌مملکتی منظور کند. همچنین بانک مجاز بود ودایع نقدی مدت‌دار و جاری قبول کند و به استثنای مواردی که در ماده 6 ممنوع گشته برای پیشرفت تجارت و‌فلاحت و صناعت پول قرض بدهد مشروط بر اینکه قروض مزبور به وسیله اموال معتبره اعم از منقول یا غیر منقول یا ضمانت شخص یا اشخاصی‌که اعتبارشان نزد بانک مسلم باشد یا موسسات معتبره تأمین گردد و شرایط قبول ودیعه یا رهن و دادن وجه در نظامنامه معین خواهد شد. بر اساس ماده ششم‌این قانون، بانک ملی از قرض یا مساعده دادن به دولت یا وزارتخانه‌ها یا ادارات و دوائر دولتی و بلدی بدون تصویب مجلس شورای ملی‌ممنوع خواهد بود. همچنین مصوب شد که عجالتا برای تأسیس بانک دولت یک نفر متخصص امریکایی به مدت 3 سال با حقوقی که بیش از سالی دوازده هزار دلار نباشد استخدام کند. طبق یکی از مفاد این مصوبه، رییس بانک هر شش ماه یک مرتبه خلاصه عملیات و وضعیات بانک را به وزارت مالیه راپورت می‌دهد و در فروردین ماه هر سال‌خلاصه حساب (بیلان) سال قبل را منتشر می‌کند، به علاوه یک نفر مفتش بر حسب پیشنهاد وزارت مالیه و تصویب هیات وزراء برای نظارت در‌جریان امور و معاملات بانک معین می‌شود.
