قانون واگذاری 30 هکتار از اراضی خالصه اوین به دانشگاه ملی بیست و هفتم فروردین ۱۳۴۷ در مجلس بیست و دوم شورای ملی به تصویب رسید و 30اردیبهشت همان سال در مجلس سنا نیز تصویب شد. این قانون ششم خرداد ۱۳۴۷ به توشیح محمدرضا شاه پهلوی رسید. طبق این قانون، به وزارت اصلاحات ارضی و تعاون روستایی اجازه داده می‌شود 30 هکتار از اراضی خالصه اوین را طبق شرایط قانون واگذاری‌شصت هزار متر مربع از اراضی خالصه اوین به دانشگاه ملی مصوب پنجم آذر ماه یک هزار و سیصد و چهل و سه مجاناً به دانشگاه مزبور واگذار کند. بر این اساس، دانشگاه ملی از پرداخت حق‌الارض مندرج در بند سوم قانون مذکور از تاریخ واگذاری زمین معاف می‌شود. در مورد اراضی خالصه اوین که طبق مقررات مربوط به قانون فروش خالصجات و قوانین دیگر به موسسات دولتی و خیریه و درمانی و‌امدادی و فرهنگی و ورزشی و نظایر آن مجانا واگذار شده در صورتی که به حکم قطعی محکوم به ملکیت اشخاص دیگر شناخته شود موسسات یادشده می‌توانند به جای عین ملک قیمت عادله آن را بر اساس بهای یک‌سال قبل از اولین واگذاری اراضی اوین به موسسات بپردازند و در صورت عدم تراضی بهای عادله بر همین اساس به وسیله کارشناس منتخب از‌طرف دادگستری تعیین خواهد شد. دانشگاه غیردولتی دانشگاه ملی ایران در سال ۱۳۳۸ به دستور محمدرضا پهلوی و توسط علی شیخ‌الاسلام تاسیس شد و تا پیش از سال ۱۳۶۲ با این نام خوانده می‌شد. با وجود افتتاح رسمی در اسفند ۱۳۳۹، پذیرش دانشجو در مهر ۱۳۳۹ و توسط دانشکده‌های معماری و شهرسازی و علوم بانکداری که اولین دانشکده‌های دانشگاه بودند انجام شد. در خرداد ۱۳۶۲ ستاد انقلاب فرهنگی وقت با تغییر نام دانشگاه از «ملی ایران» به «شهید بهشتی» موافقت کرد. پیش از این یک میلیون و پانصد هزار متر از زمین‌های سعادت آباد و ۱۰ هزار متر از زمین‌های بالای میدان ونک به این دانشگاه واگذار شده بود و به این ترتیب یکی از دانشگاه‌های بزرگ ایران هم به لحاظ وسعت و هم به لحاظ علمی شد. مهم‌ترین تحول در تاریخ دانشگاه در سال ۱۳۵۳ رقم خورد، هنگامی که دولت وقت به پشتوانه درآمدهای نفتی اقدام به پرداخت شهریه موسسات آموزشی ملی (خصوصی) و رایگان کردن آنها کرد. این مساله باعث شد تا بافت دانشجویی دانشگاه از انحصار طبقه مرفه و بالای جامعه خارج شده و دانشجویان از طریق کنکور سراسری وارد این دانشگاه شوند.
