محمود دولت‌آبادی با قدردانی از همت نیکوکاران در دوران شیوع کرونا، در عین حال می‌گوید: اما دریغا... این رویداد همه‌گیر با بستن چسب و باند روی یک زخم نیست که دل از آن آرام بگیرد؛ نه! این فراگیری به اقدام ملی و حتی منطقه‌ای و جهانی نیاز دارد. این نویسنده در بخشی از یادداشتش با عنوان «در ستودن یاوری» نوشته است: دردهای بزرگ به درمان‌هایی به همان نسبت درد محتاج است و در این کنج که نشسته‌ام فقط می‌توانم آرزو کنم که آن سیل (هشدار دکتر حریرچی) به راه نیفتد با وجود این یک بام و دو هوایی که اعمال شده، یعنی یک طرف قرنطینه و درخواست رعایت فاصله فیزیکی، و یک طرف باز گذاشتن کرکره کسب و کار به سبب نیاز به بودجه‌ای که در خزانه نداریم و دریچه‌های دنیا را هم بسته می‌بینیم به روی خود و هم به روی ما! این‌جاست که فقط می‌توانم آرزو کنم آن باران مرگ و میر سیلابی به‌راه نیندازد!
