روز بیستم اسفند ۱۳۲۴ احمد کسروی، مورخ، زبان‌شناس به همراه حدادزاده، منشی و محافظ خود در شعبه ۷ بازپرسی دادگستری تهران توسط فداییان اسلام کشته شد. کسروی تا آنجا به دین‌سازی اشتهار یافت که آل‌احمد از روش و منش او در پاتوق‌های روشنفکری آنچنانی، به سومین بازی که همان «کسروی بازی» است اشاره کرده و می‌گوید: «حالا که بهایی‌ها فرقه‌ای شده‌اند و در بسته از شور افتاده و سر به پیله خود فرو کرده و دیگر کاری از ایشان ساخته نیست، چرا یک فرقه تازه درست نکنیم؟ این است که از وجود یک مورخ دانشمند و محقق کنجکاو، یک پیغمبر دروغی می‌سازند، اباطیل‌باف و آیه‌نازل‌کن، تا فوراً در شرب‌الیهود در حضور قاضی دادگستری ترور شود و ما اکنون در حسرت بمانیم که تاریخ‌نویس صالح زمانه، پیش از اینکه کارش را تمام کند، تمام شده است و پیش از اینکه نقطه ختام بگذارد بر داستان بی‌آبرویی رجال مشروطه، کشته بشود. یکی به این دلیل که از هر صد توده‌ای ۸۰-۷۰ نفرشان قبلاً در کتاب‌های کسروی تمرین عناد با مذهب را کرده‌اند. دوم به دلیل اینکه در آن دوره با پر و بال دادن به کسروی و آزاد گذاشتن مجله «پیمان» می‌خواستند زمینه‌ای برای رفورم در مذهب بسازند که روحانیت از آن سر باز می‌زد.» سیدمجتبی نواب‌صفوی، رهبر فداییان اسلام از نجف برای مناظره و بحث به تهران آمد و در جلسات کسروی شرکت کرده و با او به بحث نشست. کسروی، به دلیل اخلاق تند و غرورش، به تحقیر نواب‌صفوی پرداخت و از بحث با او امتناع کرد. بار دیگر نواب، در مسیر منزل کسروی با وی به بحث و مجادله پرداخت. کسروی با تندخویی و درشت‌گویی، سید و دوستانش را می‌راند. نواب با کسروی گلاویز شد اما ماموران حکومت، کسروی را نجات دادند. شکایت نواب به دادگستری رفت. کسروی را به دادگاه کشاندند اما دادگستری نه تنها توجهی به اعتراضات و شکایت شاکیان نکرد، بلکه به نوعی نیز دفاع از کسروی را پیشه گرفت. تنها راه‌حل برای شاکیان، اجرای حدودی بود که با فتوای مراجع تقلید نجف اشرف مسلم شده بود که سرانجام یکی از اعضای فعال و معتقد فداییان اسلام، در ۲۰ اسفند ۱۳۲۴ کسروی را در کاخ دادگستری تهران ترور کرد.
