«اقلیم حیرانی» نام نمایشگاه عکس‌های محمد صیاد از کوچ تلخ کردهای عراق به ایران است. نمایشگاهی با تصاویر سیاه و سفید که هر کدام روایت‌گر داستانِ ویرانی و هجرت‌اند. محمد صیاد، عکاس پیشکسوت درباره نمایشگاه «اقلیم حیرانی» که این روزها در مرکز نبشی درحال برگزاری است، به ایسنا می‌گوید: من از قبل از انقلاب عکاسی می‌کردم، اما هیچگاه نمی‌خواستم نمایشگاه بگذارم؛ اما برخی از دوستان اصرار کردند که این کار را انجام دهم و در آخر هم برای راضی کردن من، گفتند که این کار را انجام بده که اگر فردا در این دنیا نبودی اثری از تو باقی مانده باشد. بر همین اساس هم تصمیم گرفتم این نمایشگاه را برگزار کنم و مجموعه عکس‌های انقلاب و جنگ هم قرار است در آینده رونمایی شود. کتاب عکس‌های کوچ کردهای عراق به ایران هم قرار است دو هفته دیگر رونمایی شود. او همچنین درباره علت اینکه برخی از تصاویر موجود در نمایشگاه به صورت کراپ‌شده نمایش داده شده‌اند، اظهار می‌کند: تصمیم گرفته‌ایم این نگاه جدید که پیش‌تر مشابه آن دیده نشده بود را در نمایشگاه‌ها به کار ببریم. عکس‌های اصلی را هم با اندازه کوچک‌تر در کنار تصاویر کراپ‌شده که در اندازه بزرگ چاپ شده بودند، قرار دادیم تا کسانی که به نمایشگاه می‌آیند آن عکس را هم نگاه کنند و ببیند که کدام عکس کراپ شده است. به نظرم اتفاق خوبی است و از کسانی که این پیشنهاد را دادند راضی هستم. این هنرمند عکاس درباره وضعیت عکاسی مستند در ایران و اینکه چرا این هنر در سال‌های اخیر کمتر مورد توجه قرار گرفته است، می‌گوید: متاسفانه عکاسی مستند فراموش‌شده است و علت این موضوع را هم نمی‌دانم. واقعا نمی‌دانم به چه علتی روی عکاسی مستند سرمایه‌گذاری نمی‌کنند یا اینکه ناشران در این امر مشارکتی ندارند. فکر نمی‌کنم اگر ناشران مشارکت کنند ضرر کنند و قطعا ضرر هم نخواهند کرد. مقصر اصلی شاید ناشران هستند، چراکه عکاسان مستند و طبیعت کار خودشان را می‌کنند و ناشران باید سراغ آنها بروند. عکس‌های صیاد از نخستین روزهای انقلاب، جنگ و اکثر رویدادهای مهم سیاسی اجتماعی و فرهنگی سال‌های اخیر، نتیجه کار رشک‌انگیز یک فتوژورنالیست خودآموخته و خستگی‌ناپذیر است که در 71 سالگی و بعد از گذشت 55 سال از آشنایی‌اش با دوربین عکاسی، هنوز این وسیله تاریخ‌ساز را بر زمین نگذاشته و روزی نیست که بدون دوربین عکاسی از خانه‌اش بیرون بیاید، آن هم در کشوری که حافظه تاریخی ندارد و تاریخ در هر دوره‌ای نه آنگونه که باید بلکه آنگونه که صلاح حاکمان بوده، نوشته شده است.»
