پیکر جمشید مشایخی با حضور مسوولان، هنرمندان و مردم در حالی به سوی آرامگاه ابدی بدرقه شد که سام مشایخی (فرزند این هنرمند) در این مراسم گفت: «خیلی‌ها دوست دارند بگویند جمشید مشایخی، کمال‌الملک سینمای ایران بود اما با احترام می‌خواهم بگویم ما که کمال‌الملک داشتیم، الان جمشید مشایخی سینمای ایران را از دست داده‌ایم.»
مراسم تشییع پیکر جمشید مشایخی ۱۷ فروردین ماه ساعت ۹:۳۵ با حضور بهمن فرمان آرا، علی نصیریان، داریوش اسدزاده، اکبر زنجانپور، منوچهر اسماعیلی، لیلا حاتمی، ایرج راد، حسن پورشیرازی، پرویز پورحسینی، سید‌عباس صالحی، وزیر ارشاد، قطب‌الدین صادقی، فرشته طائرپور، محمد ساربان، حسن فتحی، فرزانه کابلی، هادی مرزبان، منوچهر شاهسواری، احترام برومند، مهدی شفیعی، داریوش فرهنگ، جمشید گرگین، عزت‌الله رمضانی‌فر، علی دهکردی، سیاوش تهمورث، فریبا کوثری، ابوالفضل پورعرب و... زیر بارش نم نم باران و با حضور جمعی از هنرمندان و مردم علاقه‌مند با تلاوت آیاتی از قرآن کریم آغاز شد. پیکر این هنرمند هم در همان دقایق اولیه به جایگاه آورده شد و خانواده‌اش از جمله پسرش نادر مشایخی (هنرمند عرصه موسیقی) در این مراسم حضور داشتند.
حسین فریدون نماینده رییس‌جمهور، حسین انتظامی سرپرست سازمان سینمایی، پیروز حناچی شهردار تهران، محمدرضا جعفری‌جلوه مدیر شبکه ۲، سید‌مجتبی حسینی معاون هنری وزارت ارشاد، علیرضا تابش مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی، احمد مسجد‌جامعی، علی‌اصغرکاراندیش، علی مرادخانی هم حضور داشتند.
اجرای مراسم را برخلاف پیش‌بینی‌ها که انتظار می‌رفت یکی از هنرمندان تئاتر و سینما برعهده بگیرد، عباس سجادی برعهده داشت.
ایرج راد، رییس هیات‌مدیره خانه تئاتر با اشاره به اینکه دردانه‌ای دیگر از عالم هنرهای نمایشی از میان ما رفت، گفت: چنین هنرمندانی عاشق مردم و عاشق کار فرهنگی و هنری بودند و جمشید مشایخی یکی از شایسته‌ترین‌هایی است که همیشه همراه مردم بود. صحنه تئاتر برای او مقدس بود و همیشه وقتی به صحنه می‌آمد خاک صحنه را می‌بوسید. او زندگی خود را سال‌ها وقف هنر کرد و اینجا همه با عشق آمدند.
او افزود: جمشید مشایخی همواره در تاریخ هنرهای نمایشی این مملکت باقی می‌ماند و ما باید مکان‌هایی را به نام چنین هنرمندانی نامگذاری کنیم. البته در سالنهای تئاتر این اتفاق افتاده ولی چرا در سالنهای سینما این کار صورت نمی‌گیرد؟ هرچند امیدوارم بحث‌هایی که برای نامگذاری کوچه محل زندگی‌اش شده، عملی شود تا آن کوچه که با حرف جیم و شروع نام جمشید است به اسم او ثبت شود. جمشید مشایخی زنده و پایدار است و همواره در ذهن ما باقی می‌ماند.
در ادامه علی نصیریان هنرمند پیشکسوت عرصه بازیگری به جایگاه آمد و گفت: اول از مردم نازنین تشکر می‌کنم که در مراسم وداع ایشان تشریف آوردند و نیز از دیگر هنرمندان و مسوولان. نصیریان سپس با بیان خاطره‌ای یادآور شد: قبل از اینکه دولت و هنرهای زیبا در تئاتر کار جدی کنند، ما در یک خانه‌ای تئاتر تمرین می‌کردیم. سال ۳۶ با آقای مشایخی آنجا آشنا شدم که آن زمان کارمند تشکیلات تئاتر بود. برای کاری یک بازیگر کم داشتیم که از ایشان دعوت کردم و او استقبال کرد و بعد در چند دوره جدا با هم کار کردیم. آقای مشایخی در آن دوران خوش درخشید مخصوصاً که خوش تیپ هم بود.
او ادامه داد: او بعدها در سنگلج هم خوش درخشید و سپس به سینما رسید که در این سه مقطع به جایگاه و درخشش ویژه‌ای دست یافت. یک‌بار دیگر فیلم «گاو» را ببینید که در همان نقش کوتاه چه کرد و می‌بینیم که واقعاً نقش کوچک وجود ندارد اما بازیگر کوچک ممکن است داشته باشیم. آقای مشایخی عزیز یکی از ستون‌های اساسی هنرهای نمایشی ایران بود و وقتی اینها می‌روند، این بنا به نظرم سست می‌شود. هر چند مطمئنم هر نسلی هنرمندان با استعداد و خلاق خود را دارد و جای ما پُر می‌شود اما این را هم نمی‌شود نگفت که هر کس جایی دارد و کسی مثل مشایخی جایش پُر نمی‌شود.
