داغ سی 130 انگار هنوز تازه است. صدای آژیرها هنوز در گوشمان است. صدای اسماعیل عمرانی خبرنگار ایسنا که شب قبل از حادثه از سوغاتی‌های چابهار می‌پرسید. صدای موتور سردار طلایی، صدای عکاسی که داد زد: «بچه‌ها بودن...» . پانزدهم آذر سیزده سال پیش، هواپیمای حامل خبرنگاران که برای پوشش رزمایش ارتش، به چابهار می‌رفتند سقوط کرد؛ سقوطی که درباره قصورها و خطاهایش هنوز هم ابهام‌ها باقی است. هم داغش تازه است و هم ابهام‌هایش فراموش نشدنی. خنده‌های اسماعیل عمرانی و محمدحسن قریب در حیاط ایسنا تازه است. این سقوط در حالی رخ داد که خلبان هواپیما هنگام کنترل توانسته بود از برخورد آن با بلوک مسکونی شماره 52 شهرک توحید جلوگیری کند اما یکی از بال های هواپیما هنگام سقوط با ساختمان مذکور برخورد کرد و دچار آتش‌سوزی شد. از ۱۲۸ نفر تلفات گزارش شده، ۹۴ نفر داخل هواپیما بوده‌اند (شامل ۱۰ نفر خدمه) که در دم جان سپرده‌اند و دست‌کم ۳۴ تن از کشته‌شدگان از ساکنین ساختمان و افراد حاضر در اطراف آن بوده‌اند. در میان این فهرست به جز تیم پرواز بقیه افراد وابسته به رسانه‌ها (روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها، صدا و سیما و بخش‌های رسانه‌ای ارگان‌های نظامی) به چشم می‌خورند.
به گفته شاهدان عینی بلافاصله پس از سقوط هواپیما به زمین، صدای مهیب انفجار به گوش رسید و آتشی وسیع محل حادثه را فرا گرفت؛ به شکلی که به دنبال آن شیشه‌های تعدادی از بلوک های اطراف شکسته و دیوار طبقه اول بلوک 52 شهرک توحید بر اثر برخورد هواپیما تخریب شد و آتش از طبقات زیرین ساختمان مسکونی مذکوربه طبقات فوقانی سرایت کرد و شعله‌های حریق و دود از طبقات مختلف مشاهده شد. این وضعیت در شرایطی ادامه یافت که مهار آتش ساعتها به طول انجامید. نقص فنی در هواپیمای سی-130 پس از گذشت هشت دقیقه از پرواز، رخ داده که در آن لحظه هواپیما در اواسط مسیر تهران ـ قم قرار داشته است و اگر اصرار مرکز کنترل پرواز و مسوولان حاضر در فرودگاه مهرآباد نبود، این هواپیما امکان فرود بدون سانحه در سه نقطه فرودگاه امام، اتوبان قم ـ تهران و بیابان‌های جنوب غربی تهران را داشته است.
