کارگردان نمایش «اولئانا» با اشاره به شیوه اجرایی این اثر نمایشی درباره تغییراتی که اجرا نسبت به نمایشنامه دیوید ممت پیدا کرده است، سخن گفت. امید دوستی کارگردان نمایش «اولئانا» که در عمارت روبه‌رو روی صحنه است درباره انتخاب این متن برای اجرا به مهر گفت: این اثر نمایشی از جمله نمایشنامه‌های شناخته شده دیوید ممت است و دلیل انتخاب این متن مساله‌ای است که ممت مطرح می‌کند و با توجه به شرایط اجتماعی کشور قابل تعمیم به جامعه ما نیز است. او ادامه داد: مباحثی چون حقانیت سیاسی، حق و حقوق زنان و مسائل مربوط به آموزش و امور دانشگاهی در دهه ۹۰ که این نمایشنامه بر اساس آن نوشته شده در امریکا مطرح بوده است و حالا بعد از چندین سال به ایران هم رسیده‌اند. از آنجا که این مسائل دغدغه‌ام هستند، تصمیم گرفتم از طریق اجرای یک اثر نمایشی آنها را مطرح کنم. مساله دیگر فرم اجرایی بود که علاقه‌مند بودم آن را به نمایش بگذارم. ایده اجرای نمایشی در یک کلاس درس که مخاطبان به عنوان دانشجویان کلاس در نظر گرفته شوند و بازیگر نمایش در میان تماشاگران نشسته باشد، مدنظرم بود. دوستی متذکر شد: نمایشنامه «اولئانا» خیلی شبیه به ایده مدنظر من بود اما برای اجرا، متن بازنویسی شده و حتی ترتیب وقایع نیز تغییر کرده‌اند. در نمایشنامه اصلی ۲ کاراکتر نمایشنامه به تنهایی در یک اتاق حضور دارند اما در این نمایش اینتراکتیو بحث‌ها و اتفاقات بین استاد و دانشجو در کلاس درس و در حضور دانشجویان رخ می‌دهد و مخاطبان در کسوت دانشجویان می‌توانند در برخی مباحث ورود کنند و نظر بدهند. این کارگردان یادآور شد: نمایش بر عکس نمایشنامه اصلی از جایی آغاز می‌شود که دختر از استادش شکایت کرده و حالا استاد دختر را فراخوانده تا در حضور دانشجوها راجع به اتفاقی که باعث شکایت دختر شده است، صحبت کند و بتواند آبروی از دست رفته‌اش را به دست بیاورد و اعاده حیثیت کند که در نهایت موفق نمی‌شود. در نهایت نمایش مسیری بر خلاف نمایشنامه دیوید ممت طی می‌کند.
