شانزدهم فروردین 1367 بمباران شیمیایی حلبچه از طرف کشورهای چین، هلند، آلمان شرقی و استرالیا در کنفرانس خلع سلاح ژنو محکوم شد. این مهم‌ترین واکنش بین‌المللی به فاجعه بمباران شیمیایی صدام بود؛ واکنشی که البته با حمایت جامعه جهانی همراه نبود. فاجعه شیمیایی حلبچه در شرایطی رخ داد که پیروزی رزمندگان ایرانی در عملیات والفجر10 آزادسازی بسیاری از مناطق کردنشین ازجمله شهر حلبچه را به دنبال داشت. پس از ورود نیروهای ایرانی به شهر حلبچه، مردم شهرها و روستاهای اطراف به استقبال از آنها شتافتند. این مساله چنان برای رژیم بعث غیرقابل باور بود که به قصد انتقام‌‌گیری از این شکست، شهر حلبچه و اطراف آن را هدف بمبهای شیمیایی قرارداد. صدام به پسرعمویش علی حسن‌المجید معروف به علی شیمیایی، دستور بمباران شیمیایی این مناطق را داد. پیش از حملات شیمیایی، شهر به مدت دو روز با بمبهای متعارف بمباران شد. حسن‌المجید با این کار می‌خواسته شیشه ساختمان‌های شهر را بشکند تا امکان مقاومت در مقابل گازهای سمی به حداقل برسد.
ساعت 2 بعدازظهر روز 25 اسفند 1366 و درحالی که تنها 2روز از آزادی حلبچه طی عملیات والفجر10 می‌گذشت 50 فروند میراژ بمب‌افکن و هواپیمای سوپراتاندارد فرانسوی رژیم بعث عراق با حرکت از افق غرب آسمان آبی حلبچه و گردش به سمت جنوب، هر یک 4 بمب شیمیایی 500 کیلویی را بر سر مردم بی‌پناه کرد ریختند. در عرض چند دقیقه ابر زردرنگی بر آسمان حلبچه سایه انداخت و تراژدی جنگی و انسانی بی‌مانندی پس از جنگ جهانی دوم رخ داد که هزاران نفر از مردم بی‌پناه و غیرنظامی را به کام مرگ فرستاد؛ مرگ ساکنان حلبچه مرگی با طعم خردل(ایپریت) و با چاشنی تاول‌زای گاز اعصاب تابون و سارین و بوی مرگ‌آور سیانوژن بود. سطح وسیع و حجم گسترده رژیم بعث عراق در استفاده از تسلیحات شیمیایی علیه مردم منطقه چنان بود که پروفسور اوبن هندریکس رییس آزمایشگاه سم‌شناسی بیمارستان گان فلاندر بلژیک گفت که عراق از 3 نوع گاز مختلف علیه حلبچه استفاده کرده است. این گازها شامل گاز خردل(ایپریت)، گازهای اعصاب(تابون، سارین یا سومان)، VX و گاز سیانوژن هستند.
