دولت ایران به دولت بریتانیا و جامعه ملل در مورد پیمان جده که در آن «بحرین» یک حکومت تحت‌الحمایه انگلیس عنوان شده است، اعتراض کرد و آن را خلاف تمامیت ارضی ایران دانست.
وزیر امور خارجه ایران در نامه تندی خطاب به سِررابرت کلایو سفیر بریتانیا در تهران، مجددا اعلام کرد که بحرین بی‌چون و چرا در محدوده حاکمیت ایران است.
در بند ۶ پیمان جده آمده بود که پادشاه حجاز و پادشاه نجد و کشورهای تحت تابعیت آنها «قبول تعهد می‌کنند که با سرزمین‌های کویت و بحرین و با شیوخ قطر و ساحل عمان که هم‌پیمان با دولت فخیمه بریتانیا هستند، روابط دوستانه و صلح‌طلبانه‌یی داشته باشند.» (جزایر بحرین) لندن این اعتراض را در نامه‌یی به تاریخ هجدهم ژانویه سال ۱۹۲۸، از طرف سِرآستن چمبرلین وزیر خارجه بریتانیا، خطاب به هُوهانس‌خان (مساعدالدوله) کاردار سفارت ایران در لندن رد کرد. دولت بریتانیا وجود هرگونه «دلیل منطقی و معتبر» و مدرکی دال بر حاکمیت و صحت ادعای ایران بر بحرین را انکار نمود (مجید خدوری، مقاله «ادعای حاکمیت ایران بر بحرین»، مجله حقوق بین‌الملل امریکا، ۱۹۵۱) و تاکید کرد که نه تنها شیخ بحرین حاکمی «مستقل» است، بلکه آن جزیره و ساکنان آن تحت‌الحمایه بریتانیا هستند.
ادعای ایران در سال‌های ۱۹۵۲ و ۱۹۵۶ هم تکرار شد ولی باز هم هر دو بار بی‌سرانجام بود، تا اینکه در دوازدهم نوامبر سال ۱۹۵۷، تهران تصمیم گرفت که رسما بحرین را به عنوان استان چهاردهم ایران وارد تقسیمات رسمی کشوری کند، اقدامی که اعتراض شدید بریتانیا و جامعه کشورهای عربی را در پی داشت. وزیر وقت امور خارجه ایران در مجلس خطاب به نمایندگان گفت، «برادران عرب ما باید بدانند که بحرین پاره‌یی از تن ماست و مساله بحرین برای ایران از اهمیت فوق‌العاده حیاتی برخوردار است.»
بحرین پس از حضور پرتغالی‌ها در خلیج فارس از ایران جدا شده و از سال 1507 میلادی، موضوع حاکمیت بحرین، محل مناقشه بود.
