غلامرضا سلامی
یکی از اصلی‌ترین معضلاتی که اقتصاد ایران در طول تمام سال‌های گذشته با آن دست به گریبان بوده است، بحث اولویت‌بندی‌های متفاوت کشور و کنار گذاشتن اقتصاد از گزینه‌های مهم و راهبردی بوده است. در واقع با وجود آنکه ما در بسیاری از سال‌های گذشته در شعار و وعده اقتصاد را به عنوان اولویت نخست کشور مطرح کرده‌ایم اما در عمل در بسیاری از مواقع مسائل سیاسی و اختلافات میان سیاستمداران مبنای اصلی عمل قرار گرفته و اقتصاد از این مسائل آسیب دیده است. امروز نیز می‌بینیم که موضوع هسته‌ای و بحث احیای برجام برای مدت طولانی روی اقتصاد ما سایه انداخته و مشکل‌آفرین شده است. از سوی دیگر با توجه به رقابت‌های سیاسی که در داخل وجود داشته، تصمیم‌گیری درباره اولویت‌های اقتصادی و تلاش برای عبور از مشکلات به حاشیه رفته است. به دنبال رسیدن به چنین شرایطی بود که وقتی دولت جدید کار خود را آغاز کرد برخی کارشناسان ابراز امیدواری کردند که حالا که قوای سه‌گانه از نظر سیاسی به یکدیگر نزدیک شده‌اند به جای رقابت و اختلاف، شرایط برای هماهنگی اقتصادی و کنار زدن مشکلات کشور فراهم شود. برای عبور از مشکلات باید اصلاحاتی اساسی را در دستور کار قرار داد. وقتی ما با تورمی بالا دست و پنجه نرم می‌کنیم، برای عبور از مشکلات مربوط به آن باید به سراغ دولت برویم. در واقع دولت در ایران، با بودجه‌ای بسیار بزرگ و گسترده مواجه است. این بودجه در سال‌هایی که دسترسی به منابع نفتی ممکن بوده از طریق پول حاصل از فروش نفت تامین شده است اما در سال‌هایی که بنا به دلایلی مانند تحریم، دسترسی به منابع نفتی دشوار شده با مشکل مواجه شده است. در چنین شرایطی دولت‌ها یا باید عملکرد خود را محدود و هزینه‌های خود را کم کنند که قطعا نیاز به اصلاحات زیربنایی دارد.
این چالشی بزرگ پیش روی قوای سه گانه و تصمیم‌گیران اقتصاد ایران است. اگر برای این چالش که سالیان طولانی وجود داشته راهکاری پیدا کردند و با هماهنگی نسبت به اجرای آن گام برداشتند، می‌توان به بهبود اوضاع امیدوار بود اما در غیر این صورت احتمالا چالش‌ها به جای خود باقی می‌مانند و از فرصت به وجود آمده در ماه‌های گذشته نیز هیچ استفاده‌ای نمی‌بریم.
