مریم شاهسمندی
خبر کوتاه بود، رییس سازمان نظام پرستاری کشور اعلام کرد که بعد از به پایان رسیدن موج‌های کرونا در کشور بیش از 5 هزار پرستار از کار بیکار شدند، دانشگاه‌های علوم پزشکی همکاری خود با این پرستاران را که اغلب قراردادی بوده‌اند قطع کرده و حالا در شرایطی که اکثر بیمارستان‌های کشور در شرایط عادی هم با کمبود نزدیک به 100 هزار پرستار مواجه‌اند این پرستاران را بیکار کرده‌اند. سوال اینجاست چه زمانی قرار است وعده‌های وزارت بهداشت و درمان در مورد استخدام نیروی پرستار، پرداخت حق کارانه و ... تحقق پیدا کند؟ چرا باید پرستاران در شرایط بحرانی کرونا از سلامتی خود برای درمان بیماران می‌گذشتند و حالا که دیگر با بحرانی به نام کرونا مواجه نیستیم باید آنها را از کار بیکار کنیم. این در شرایطی است که اغلب مسوولان از مهاجرت پرستاران به کشورهای دیگر گلایه می‌کنند. اما همین مسوولان از وضعیت پرستاران در داخل کشور خبر ندارند و با مشکلاتی که آنها دست و پنجه نرم می‌کنند آشنایی ندارند. آنها نمی‌دانند کمبو نیروی پرستار در بیمارستان آن هم در بخش‌های ویژه تا چه میزان به پرستارانی که در این بخش‌ها مشغول فعالیت هستند فشار روحی و روانی و البته جسمی وارد می‌کند. در دوران کرونا چند پرستار را به دلیل کار زیاد و خستگی ناشی از کار از دست دادیم؟ چند سال است که پرستاران منتظر هستند تا بالاخره تکلیف کارانه‌های آنها و حقوقی که دریافت می‌کنند روشن شود، چند سال است که قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری به تصویب رسیده اما هنوز به‌طور کامل اجرایی نشده است. بیش از 15 سال اززمان تصویب این قانون می‌گذرد و هر سال مسوولان وزارت بهداشت و درمان بهانه‌ای برای اجرایی نکردن آن داشته‌اند. زمانی که کرونا در کشور شیوع پیدا کرد بسیاری از پرستاران به دلیل دریافت نکردن حقوق و مزایا در حال اعتراض بودند اما با بروز این بیماری آنها بدون اینکه حق و حقوقشان را دریافت کنند و فقط از روی حس انسان دوستی خود به سر کار بازگشتند در راه مراقبت از بیماران از جان خود هم گذشتند.
بیش از 100 پرستار در دوران کرونا جان خود را از دست دادند. پرستارانی که بارها و بارها برای دریافت کارانه، حقوق و ... اعتراض کردند و همیشه در نهایت هیچ پاسخ روشن و دقیقی در این باره دریافت نکردند. بسیاری از آنها در زمان کرونا با قراردادهای 89 روزه کار کردند و مراقب بیماران بودند، وزارت بهداشت و درمان همان موقع وعده استخدام این پرستاران را داد و حالا بعد از به پایان رسیدن موج‌های کرونا 5 هزار پرستار از دانشگاه‌های علوم پزشکی رانده شده‌اند و بیکار مانده‌اند. این در حالی است که بسیاری از پرستاران مجرب ما به دلیل همین ناملایمتی‌ها عطای کار کردن در بیمارستان‌های کشور را به لقایش می‌بخشند و رخت مهاجرت تن می‌کنند و به کار در بیمارستان‌های کشورهای خارجی روی می‌آورند تا حداقل بتوانند از حقوق و مزایای مناسبی برخوردار باشند و علاوه بر استرس کاری که دارند دیگر استرس تامین معاش خود و خانواده شان را نداشته باشند. در حالی که اکثر کشورها هم در زمان کرونا و هم بعد از آن سعی کردند با دادن امتیازهایی فداکاری و رنجی را که پرستاران در این مدت متحمل شده‌اند، تا حدودی جبران کنند، مسوولان وزارت بهداشت و درمان حالا در مقابل اخراج پرستاران سکوت کرده‌اند و هر از گاهی وعده‌هایی را در این زمینه عنوان می‌کنند و در نهایت آن چیزی که واقعیت دارد بی‌توجهی به وضعیت پرستارانی است که ساعات طولانی در بیمارستان‌ها مشغول به کار هستند و علاوه بر استرس تامین سلامت بیماران باید برای تامین معاش خود و خانواده‌شان نیز همیشه استرس داشته باشند و از نداشتن امنیت شغلی رنج ببرند.
