فاطمه دانش
پسا کرونا هم مشکلات خودش را دارد، طی این دوسال دوری دانش‌آموزان از مدارس لطمه‌های روحی و جسم زیادی به آنها وارد شد، اینکه در خبرها می‌خوانیم فشار خون در بین کودکان و نوجوان افزایش پیدا کرده است، اینکه رشد اجتماعی محصلان آسیب دیده همه از نتایج دو سال دست و پنجه نرم کردن با پاندمی کرونا است. حالا اما مساله امتحانات حضوری به معضل دیگری برای دانش‌آموزانی که دو سال تمام از محیط مدرسه و آموزش حضوری دور بوده‌اند تبدیل شده است. بسیاری از آنها با افت تحصیلی قابل توجهی مواجه‌اند. بسیاری از آنها اعتماد به نفس خود در مورد توانایی یادگیری را از دست داده‌اند، این مسائل نیاز به کار طولانی مدت دارد، مدارس باید با حضور مشاوران تحصیلی و روانشناسان و روان درمانگران برای رفع این مشکلات دانش‌آموزان را همراهی کنند. نمی‌توانیم بعد از دو سال دوری از فضای تحصیلی تنها نمره را ملاک ارزشیابی آنها قرار دهیم. نباید کاری کنیم که افت تحصیلی باعث دلسردی آنها شود.
بسیاری از کسانی که بعد از این دو سال در مدارس حضور پیدا کرده‌اند و در امتحانات حضوری موفق به کسب نمره‌های خوب نشده‌اند، تا قبل از پاندمی کرونا جزو بهترین‌های مدارس خود بوده‌اند. حالا این شکست می‌تواند باعث بروز اختلالات روحی و رفتاری در بین دانش‌آموزان شود. فراموش نکنیم که در زندگی مدرسه‌ای، دانش‌آموزان با دوست یابی، ارتباط با همسالان و ارتباط رو در رو با معلم را تجربه می‌کند، دانش‌آموز وقتی که از همه این موارد محروم شود، قطعا از نظر رشد اجتماعی آسیب می‌بیند و این آسیب زمینه ساز بسیاری از آسیب‌های دیگر خواهد بود. مورد دیگری که این معضل را دامن زده، این است که در این مدت، دانش‌آموزان وقت زیادی را در فضای مجازی سپری کردند. فضای مجازی چه از نظر تاثیرگذاری بر شکل‌گیری عادت‌های شناختی و ذهنی و چه از نظر میزان استفاده و چه از جهت محتوای استفاده، می‌تواند آسیب‌های بالقوه‌ای برای دانش‌آموزان داشته باشد که باز هم این یک امر جهانی است و می‌طلبد که سواد رسانه‌ای دانش‌آموزان و خانواده‌ها افزایش پیدا کند تا بتوانیم برای تنظیم یک محیط مجازی امن و سالم برای دانش‌آموزان به عنوان فضایی که دانش‌آموزان به جهت تربیتی و الگوپذیری در آن تنفس می‌کنند، تمهیدات لازم را بیندیشیم. اینها مشکلاتی است که در پسا کرونا ما با آن مواجه شده و مواجه می‌شویم. نمی‌توانیم بی‌توجه از کار آنها عبور کنیم. نباید کاری کنیم که دانش‌آموزان همچنان فکر کنند به فضای مجازی وابسته‌اند. فضای مدارس باید بیش از قبل پر شادی و تکاپو باشد. شرایط را برای اینکه دانش‌آموزان با میل و اراده به مدرسه بازگردند را مناسب کنیم. این دوری از فضای اجتماعی مدرسه می‌تواند آنها را به گوشه‌گیری و انزوا بکشاند، به خصوص در مورد دانش‌آموزانی که تک فرزند خانواده هستند و هیچ همسن و سالی در خانه ندارند. اگر نتوانیم این گوشه‌گیری و انزوا دو ساله را از بین ببریم در آینده‌ای نزدیک با جمعیت قابل توجهی از دانش‌آموزان افسرده مواجه می‌شویم که تمام مهارت‌های اجتماعی خود را فراموش کرده‌اند و تنها به فضای مجازی پناه می‌آورند. فراهم آوردن اردوی‌های جمعی، برگزاری مراسم‌های شاد و پر شور در مدارس، انجام فعالیت‌هایی که باعث می‌شود مهارت‌های اجتماعی دانش‌آموزان تقویت شود، جایگزین کردن سرگرمی‌های تازه به جای حضور مداوم در فضای مجازی همه و همه می‌تواند شرایط پسا کرونا در دانش‌آموزان را به بهترین شکل ممکن رقم بزند و باعث شود تا آنها دیگر به آن تنهایی ملال آور روزهای کرونا بازنگردند.
