مریم شاهسمندی
51 هزار کودک، 51 هزار آینده، 51 هزار سرنوشت نا معلوم، 51 هزار ....
این اعداد باید برایتان آشنا باشد، حتما طی روزهای گذشته در خبرها دیده و شنیده‌اید که 51 هزار کودک به دلیل کرونا یکی یا هر دو سرپرست خود را از دست داده‌اند. این اعداد از سوی مسوولان اعلام می‌شود، به صورت یک خبر منتشر شده و...
نکته اما اینجاست که این عدد هم از آن دست عددهایی است که برای برخی افراد جانسوز است. چطور می‌توان سرنوشت این کودکان را به آینده نامعلومی گره زد که حالا مسوولان هم از تصویر کردن آن عاجز مانده‌اند. یا می‌گویند کسی آمار درست و دقیقی از آنها نمی‌دهد، یا می‌گویند توان تحت پوشش قرار دادن این تعداد بچه را ندارند. سوال اینجاست که آیا باید به این آمار اعلام شده اکتفا کرد. آیا با این وسعت از مرگ و میر کرونایی در کشور باید باور کرد که تنها 51 هزار کودک پدر، مادر یا هر دو والد خود را از دست داده اند؟ اینکه بهزیستی عدم رسیدگی به این کودکان را به گردن وزارت بهداشت می‌اندازد و از سوی دیگر وزارت بهداشت معتقد است وظیفه‌ای در این‌باره ندارد.
